Εφραίμ Φιλοθεΐτης: “Το τελειωτικό κτύπημα” (Εκτρώσεις)

Αγαπητά μου παιδιά, Σήμερα η γη μας ποτίζεται συνεχώς από πολύ αίμα, από τους πολέμους και τόσα άλλα που συμβαίνουν. Ποτίζεται όμως και με αθωότερο αίμα από το του Άβελ, και το αίμα αυτό είναι της βρεφοκτονίας. Είναι το αίμα των αθώων βρεφών, των απροστάτευτων υπάρξεων, το οποίον χύνεται από τις ίδιες τις μητέρες των. Όλα τα ιατρεία κι όλα τα μαιευτήρια έχουν γίνει σφαγεία του Ήρώδου. Εκατομμύρια, εκατομμύρια βρέφη σ’ όλον τον κόσμο έχουν πεταχθή στους ντενεκέδες των σκουπιδιών και στους υπονόμους. Μήτε τα γατάκια δεν πετούν έτσι. Όπως γνωρίζουμε αυτός ο φονιάς, ο γιατρός, ο μαιευτήρ με το νυστέρι του σκοτώνει το βρέφος μέσα στην μήτρα -όπως έχουμε δή σε ταινία- και μετά με το εργαλείο του σπάζει, θραύει το κεφαλάκι του παιδιού και το βγάζει. Και η μητέρα δεν βλέπει τίποτε και πολύ ήσυχη αναχωρεί για το σπίτι της…. …Βλέπετε πόσο τραγική είναι η έκτρωσις, πόσο μεγάλο έγκλημα είναι! Θα πρέπει λοιπόν να σταματήση. Οι αθώες αυτές υπάρξεις δεν πρέπει να σκοτώνωνται τόσο τραγικά και χωρίς έλεγχο συνειδήσεως, Έτσι με τον απλό λογισμό, ότι δεν μπορείς να θρέψης άλλο παιδί. Κανονίζουμε δηλαδή εμείς, πως θα μας φερθή ο Θεός; Κανονίζουμε εμείς, αν θα μπορέσουμε η όχι να φέρουμε εις πέρας όσα παιδιά μας δώση ο Θεός μέσα στην οικογένεια; Εμείς οι ίδιοι κανοναρχούμε τον Θεό πως θα μας φερθή; Το έγκλημα αυτό παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις, επικίνδυνες και πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουν οι γυναίκες πόσο φοβερό είναι και να κάνουν έναν αγώνα να το σταματήσουν η να εμποδίσουν άλλες γυναίκες που πρόκειται κατά διαβολική ενέργεια να το διαπράξουν. Γιατί συνήθως φθάνουν στο έγκλημα αυτό είτε από άγνοια είτε από πίεσι είτε από πάλη εσωτερική. Κυρίως συμβάλλει η συνεργεία του διαβόλου με αιτίες και αστήρικτες δικαιολογίες και προφάσεις και αδυναμίες, όπως π.χ. δεν φθάνουν τα οικονομικά, με πιέζει ο άντρας μου, μου ήλθε η ασθένεια κλπ. Από την άλλη πλευρά είναι και η άγνοια και όλα αυτά τα εκμεταλλεύεται ο διάβολος και κατορθώνει να παρασύρη τις μητέρες σ’ αυτό το τραγικό αμάρτημα. Δεν ξέρω, αν γνωρίζετε ότι αυτά τα παιδάκια, αυτά τα έμβρυα, αυτές οι υπάρξεις δεν καταλήγουν στην ανυπαρξία με την έκτρωσι, αλλά το κάθε έμβρυο είναι κι ένας τέλειος άνθρωπος, και μάλιστα στην ψυχή. Αυτά τα παιδάκια ζουν στον άλλο κόσμο, κι όπως καταλαβαίνετε τόσα εκατομμύρια παιδιά έχουν αποτελέσει έναν ολόκληρο στρατό στον ουρανό. Όλα αυτά διαμαρτύρονται˙ το αθώο αίμα τους βοά προς τον Θεό ότι αδικοσκοτώθηκαν και ότι δεν έλαβαν το Άγιον Βάπτισμα, ότι δεν είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Και η ευθύνη σε ποιους πηγαίνει; Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται˙ δίπλα στο αίμα αυτό που χύνεται, στο «κομπιούτερ» του Θεού, γράφεται «έγκλημα». Και αυτό το αίμα πως θα ξεπλυθή; Όταν λερώνεται κάποιος με τι καθαρίζεται; Με το ύδωρ, με το νεράκι το καθαρό. Κι εδώ χρειάζεται ύδωρ να βγαίνη συνεχώς από δύο βρύσες, που είναι τα δύο μάτια. Η μετάνοια η εσωτερική να εξωτερικεύεται με μία ακένωτη πηγή δακρύων εφ’ όρου ζωής! Βέβαια το αμάρτημα συγχωρείται, αφ’ ης στιγμής κατατεθή στην Ιερά, στην παντοδύναμη Εξομολόγησι, όπου δεν μένει τίποτε ασυγχώρητο. Ο Θεός είναι αγάπη και «ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αύτω» (Α’ Ίωαν. 4, 17). Είναι όμως και δικαιοσύνη. Γι’ αυτό οι γυναίκες που έχουν κάνει αυτό το αμάρτημα, ας μην επαναπαύωνται ότι εξομολογήθηκαν τις εκτρώσεις, που έχουν ήδη κάνει. Θα πρέπει σε όλη τους την ζωή να χύνουν δάκρυα μετανοίας. Πολλές απ’ αυτές νοιώθουν ανικανοποίητες καίτοι εξομολογήθηκαν. Γιατί; Διότι ακόμη δεν μετενόησαν εσωτερικά, δεν έχυσαν το αναλογούν δάκρυον, το οποίον θα ξεπλύνη το αίμα της εκτρώσεως ή των εκτρώσεων. Η μετάνοια είναι πολύ μεγάλη, απέραντη. Απόδειξις της αγάπης και της ευσπλαχνίας του Θεού είναι αυτό το «ζην», το ότι ζει ο άνθρωπος και μετά το έγκλημα. Ζει και αυτό σημαίνει ότι τον περιμένει ο Θεός, κι αφού τον περιμένει δεν πρέπει να χάση την ευκαιρία, πρέπει να την εκμεταλλευθή. Και ο κανόνας του πνευματικού συγκριτικά με το πολύ σοβαρό αυτό αμάρτημα και ειδικό έγκλημα, χρήζει ιδιαιτέρας προσοχής. Ο κανόνας βοηθάει στην θεραπεία της ψυχής, αλλά, όπως είπαμε, θα πρέπει να ανοίξουν και οι βρύσες των δακρύων, που θα ξεπλύνουν τα αίματα της εκτρώσεως, για να μπορέση κατόπιν ο άνθρωπος να αισθανθή κοινωνία με τον Θεό. Δεν φθάνει, λοιπόν, μόνον η εξομολόγησις. Αυτό που μετρά, αυτό που θα αλλάξη, που θα αλλοίωση την καρδιά του Θεού, την πικραμένη και φαρμακωμένη, που θα την επαναφέρη, όπως ήταν πριν αμαρτήση ο άνθρωπος, είναι οι δύο βρύσες των ματιών του, που θα ρέουν δάκρυα μετανοίας. Θα πρέπει, πριν φύγουμε απ’ αυτήν την ζωή, να έχουμε αλλάξει την καρδιά του Θεού. Θα σας αναφέρω ένα απλό παράδειγμα: Ας υποθέσουμε ότι ένα παιδί λύπησε την μητέρα του με μια παρακοή, μια ασέβεια. Όταν επιστρέψη αυτό το παιδί, και της πη: «Συγγνώμη, μητέρα, γι’ αυτό που έκανα˙ δεν θα το ξανακάνω», η μητέρα θα απάντηση: «Συγχωρεμένο να είσαι και μην το ξανακάνης». Την συγχώρεσι την πήρε. Αν όμως πέση στην αγκαλιά της κι αρχίση να κλαίη, να οδύρεται, να την παρακαλή και να την ικετεύη να του δώση από καρδιάς την συγγνώμη, τότε δεν θα μείνη η ελάχιστη λύπη και πικρία μέσα της για το σφάλμα του παιδιού. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τον άνθρωπο, που μετανοεί και επιστρέφει στον Θεό μετά από οποιοδήποτε αμάρτημα… Όσον περισσότερον μετανοεί ο άνθρωπος, κι όσον περισσότερον χύνει δάκρυα μετανοίας, τόσον περισσότερον η καρδιά του Θεού αλλοιώνεται. Εις βάθος γίνεται η καταλλαγή του Θεού μετά του αμαρτωλού ανθρώπου, και ιδιαίτερα στην περίπτωσι αυτού του εγκλήματος της εκτρώσεως, όπου επιβάλλεται η ροή των δακρύων˙ να μη σταματήση το δάκρυ μέχρι τελευταίας αναπνοής. Θα σας αναφέρω ένα περιστατικό με σχετική περίπτωσι: Επάνω στην Μακεδονία, σε κάποιον προσκυνηματικό ναό, με θαυματουργό Άγιο, θα εγίνετο η πανήγυρις του ναού. Εκεί ήταν μία ενάρετη «καντηλανάφτισσα» -καλογριά, όπως λέει ο λαός. Αυτή εργάσθηκε πολύ, για να καθαρίση, να περιποιηθή τον ναό και το απογευματάκι ξάπλωσε λίγο να κλείση τα μάτια της, για να μπόρεση κατόπιν να συνέχιση τα υπόλοιπα. Έπεσε να κοιμηθή, αλλά που να ξυπνήση; Κοιμόταν για μέρες. Φώναξαν τον γιατρό, για να δουν τι συμβαίνει, και τους λέει: «Μη την ξυπνάτε˙ κάτι της συμβαίνει, που δεν μπορούμε να το ερμηνεύσουμε ιατρικώς. Πάντως κάποια στιγμή θα ξυπνήση». Μετά από ημέρες -δεν θυμάμαι πόσες- ήρθε στον εαυτό της, ξύπνησε και ρώτησε: —Μήπως άρχισε η αγρυπνία; Αυτή νόμιζε ότι κοιμήθηκε λίγες ώρες. Της απαντούν: —Όχι, δεν άρχισε˙ σε λίγο θα αρχίση! Αυτή το πίστεψε. Όταν συνήλθε καλά, είπε στους προϊσταμένους εκεί του ναού: —Σας παρακαλώ, φωνάξτε όλες τις γυναίκες του χωρίου να ‘ρθουν εδώ. Πράγματι μαζεύτηκαν όσες ήταν δυνατόν να πάνε, και τους είπε: —Άκουσε τι είδα: Εμένα με ωδήγησε ένας λαμπρός άνθρωπος προς τα κάτω. Κατέβαινα, κατέβαινα στο βάθος της καρδιάς της γης. Είδα εκεί φύλακες, είδα σκοτάδι, είδα φυλακισμένους, είδα πολλά πράγματα. Και ανάμεσα σ’ αυτούς που μου έδειχνε, είδα και τις γυναίκες που είχαν κάνει έκτρωσι να τρώνε από τα αίματα των εκτρώσεων τους! Έφριξα από την θέα αυτή και άκουσα τον άγγελο να μου λέη: «Τώρα που θα σε επιστρέψω επάνω στην γη, να καλέσης όλες τις γυναίκες και να διηγηθής τι είδες να τις αποτρέψης, από αυτό το έγκλημα. Γιατί αν δεν μετανοήσουν ανάλογα, σ’ αυτήν την κατάστασι θα έλθουν εδώ κάτω!». Κι εμείς όλοι να λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι πρέπει να βοηθήσουμε στην αποφυγή αυτού του εγκλήματος. Όταν πέση στην αντίληψί μας κάποια τέτοια περίπτωσις, αμέσως να πάρουμε θέσι αυστηρή και νουθετική. Συνήθως η γυναίκα που κάνει την έκτρωσι, δεν βλέπει και δεν ξέρει τι έχει γίνει από πλευράς ιατρικής μέσα της. Με την παραμικρή δυσκολία -είναι και της μόδας- πηγαίνει στον γιατρό και κάνει την έκτρωσι, σαν να πρόκειται να πετάξη ένα σκυλάκι η ένα γατάκι. Να την αποτρέψουμε, λοιπόν, ώστε να μην οδηγηθή σ’ αυτή, λέγοντας της ότι είναι το πιο μεγάλο έγκλημα. Σαν πνευματικός σας συνιστώ, όποιες έχετε διαπράξει αυτό το αμάρτημα, είτε μία είτε πολλές φορές, προσπαθήστε διά των δακρύων να θεραπευθήτε ψυχικά, και χρησιμοποιώντας μία ανθρωπομορφική έκφρασι, θα έλεγα να απαλείψετε από την καρδιά του Θεού την λύπη και την πικρία. Βέβαια μετανοών ο άνθρωπος και κλαίων και αγωνιζόμενος και κοπιάζων σε πολλά πράγματα σαν άσκησι, κάνει ευμενέστερη την καρδιά του Θεού απέναντι του. Αποφαίνονται οι Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας ότι η μετάνοια μπορεί να κατάκτηση τόσα πολλά, ώστε να φθάση στο σημείο να απαλείψη εντελώς από την καρδιά του Θεού την μνήμη της αμαρτίας, δηλαδή να αποσβήση εντελώς την ύπαρξι αμαρτημάτων στον άνθρωπο. Βλέπετε της μετανοίας το μεγαλείο! Τι χρειάζεται σε όλους και πρώτον σ’ εμένα; Να μετανοούμε. Οσάκις πη ο άνθρωπος «ήμαρτον», ο Θεός απαντά «συγχωρημένος να είσαι». Πηγαίνουμε όμως να πάρουμε και την υπογραφή της συγγνώμης, η οποία παρέχεται από το πετραχήλι, δυνάμει του νόμου του μυστηρίου της Ιεράς Εξομολογήσεως. Και με το θάρρος αυτό που μας παρέχει το μυστήριο της Εξομολογήσεως και η επίγνωσις της απεριορίστου και αδιάλειπτου και αενάου δυνάμεως της μετανοίας, θα προσερχώμεθα στον Θρόνο της Χάριτος του Θεού. Να μη δειλιούμε, να μη δίνουμε αυτί στην απελπισία, να τρέχουμε στο μυστήριο. Απελπισία ποτέ! Εδώ παίζεται το μεγάλο παιχνίδι. Όσο και να νοιώθης εγκληματίας, ποτέ μη δέχεσαι την απελπισία. Να κράτησης γερά την ελπίδα. Όχι να σε ρίξη στον βυθό της απελπισίας και να χαθής. Όχι από τον ένα γκρεμό να πέσης στον άλλο. Προσβάλλεις την δόξα του Θεού, κατεβάζεις τον Θεό χαμηλά. Στήσε τον Θεό υψηλά στην καρδιά σου, εκεί στην αξία και στην μεγαλοπρέπεια Του, διότι είναι εις θέσιν Αυτός ο Θεός να σβήση παν αμάρτημα. Εάν ο Θεός εσταυρώθη κι έσβησε τα αμαρτήματα όλης της ανθρωπότητος, τι είναι μπροστά σ’ αυτά, τα δικά σου αμαρτήματα, αμαρτωλέ άνθρωπε; Γι’ αυτό κι εμείς δεχόμεθα τους πάντες σ’ αυτό το σωτήριο λουτρό, σ’ αυτό το λιμάνι που λέγεται εξομολόγησις. Κι εκεί αράζει το κάθε τσακισμένο καράβι από τις φουρτούνες του ωκεανού. Είτε το έχουν δείρει άνεμοι η φουρτούνες η ληστές, ο,τιδήποτε κι αν είναι αυτό, έρχεται και γωνιάζει σιγά – σιγά. Του έχουν φύγει τα κατάρτια, τα πανιά και το μόνο που περισώζεται είναι το σκάφος, ο σκελετός. Και μπαίνει μέσα στα συνεργεία τα διορθωτικά, διορθώνονται όλα αυτά τα πράγματα και γίνεται πάλι καινούριο το καράβι αυτό. Έτσι μία ημέρα ήλθε ένα τέτοιο καραβοτσακισμένο πλάσμα˙ ήλθε μία γυναίκα στο μυστήριο -εγώ βέβαια τη λυπήθηκα τρομερά- και μου παρουσιάζει η καημένη πενήντα εκτρώσεις! Βάλε τώρα το γεγονός αυτό να τίθεται στην κρίσι του πνευματικού˙ πενήντα φόνοι παιδιών! Φυσικά εφ’ όσον ο Θεός την έχει στην ζωή ακόμη, είναι εγγύησις του Θεού ότι την ανέχεται και την περιμένει, οπότε ποιος πνευματικός είναι εκείνος, ο οποίος θα της φερθή κατ’ άλλον τρόπον; Την πήρα βέβαια με πολλή στοργή, με πολλή αγάπη, προσπάθησα να την βολέψω και της έδωσα εκείνο το φάρμακο που της χρειαζότανε. Σκεφθήτε πόσα χρόνια περάσανε˙ την βασάνιζε το αμάρτημα αυτό και δεν είχε την τόλμη να το πή! Και γύρισε πίσω με την ελπίδα της σωτηρίας. Πόσο τρομερή είναι η αγάπη του Θεού! Αλλά και η χαρά των Αγγέλων! «Επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι μεγάλη χαρά γίνεται εν τω ουρανώ» (Λουκ. 15, 7). Δεν είναι μόνον το ότι μετανοεί ο άνθρωπος και κλαίει και οδύρεται την κατάντια του και ο Θεός τον σώζει, αλλά και ότι παραχρήμα γίνεται και στον ουρανό χαρά. Ολόκληρος ο ουρανός πανηγυρίζει και οι Άγγελοι υμνούν και αινούν τον Θεό για την σωτηρία μιας αθανάτου ψυχής! «Μακάριοι ων αφέθησαν αι ανομίαι και ων επεκαλύφθησαν αι αμαρτίαι» (Ψαλμ. 31, 32)˙ δηλαδή είναι ευτυχής ο άνθρωπος, ο οποίος αξιώθηκε να συγχωρηθούν οι αμαρτίες του. Τι ευχαριστία να αποδώση κανείς στον Θεό! Σκέψου˙ εγώ να έχω ζήσει χίλια χρόνια, να έχω κάνει όλα τα εγκλήματα του μεγαλύτερου εγκληματία και τελικά να με φωτίση το έλεος του Θεού, να επιστρέψω, για μια στιγμή να τα καταθέσω όλα και μέσα σε δύο λεπτά, σε λίγη ώρα να βρεθώ δίκαιος, να βρεθώ λουσμένος, να βρεθώ στους ουρανούς! Μα εκείνα τα χίλια χρόνια τι γίνονται; Πάνε εκείνα˙ μην τα λογαριάζεις, δεν υπάρχουν τώρα, έχουν σβήσει, δεν ζητουνται αυτά πλέον, βγήκαν από τα κατάστιχα των δαιμόνων αμέσως, πάραυτα! Είναι διαταγή του Θεού! Με το κάθε αμάρτημα που καταθέτεις, πατάει το κουμπάκι του «κομπιούτερ», τακ, άφεσις! Τακ, άφεσις! Άφεσις! Με άθροισμα από κάτω «μηδέν». Λευκό μητρώο! Ύστερα, είναι να μην προσκυνής αυτόν τον Θεό, να μην πέσης κάτω και να κλαις από αγάπη και έρωτα και πόθον Θεού;… Εύχομαι η Χάρις του Αγίου Πνεύματος να μας επισκιάζη όλους και να μας διατηρή εν Χριστώ. Αμήν.

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, και η σημερινή ανατροφή των παιδιών μας

«Ἂν μπορεῖς, εἰς τὸν αἰῶνα αὐτὸν τὸν κατηραμένο καὶ ἄπιστο νὰ γεννήσῃς παιδὶ καὶ νὰ γίνῃ ἅγιος, νὰ παντρευτῇς» Θὰ σᾶς πῶ κάτι πολὺ σοβαρὸ καὶ νὰ ἔχετε τὸν νοῦ σας, θὰ δῶστε λόγο μιὰ μέρα στὸν Θεό. Δὲν ἀρκεῖ μονάχα νὰ γεννᾶτε παιδιά. Καὶ ἡ μάνα τοῦ Κοσμᾶ γέννησε παιδί, ἀλλὰ δὲν τὸ κράτησε κοντά της, γιὰ νὰ τὸ παντρέψῃ καὶ νὰ δῇ ἐγγόνια καὶ δυσέγγονα. Δὲν εἶνε βέβαια ἁμαρτία αὐτό, ἀλλὰ ὑπάρχει κάτι ἀνώτερο. Αὐτὴ ἡ μάνα τοῦ Κοσμᾶ εἶνε εὐλογημένη, ποὺ ὁ γιός της δὲν ἔκανε φυσικὰ παιδιά, ἀλλὰ ἔκανε χιλίαδες πνευματικὰ παιδιά. Λοιπόν, αὐτὸ ποὺ θὰ σᾶς πῶ εἶνε σοβαρό. Ὅτι ἡ σημερινὴ ἐποχὴ ποὺ ζοῦμε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς παρακαλεῖ καὶ ἔχει ἀξίωσι ἀπὸ τὸν οὐρανό, νὰ βγοῦν καὶ ἄλλοι ἅγιοι Κοσμᾶδες. Ὄχι ἁπλῶς νὰ τὸν ἔχουμε ἐκεῖ στὴν εἰκόνα καὶ νὰ τὸν βλέπουμε, ἀλλὰ νὰ βγοῦν καὶ νέεοι Κοσμᾶδες, ποὺ θὰ ἐργαστοῦν ἱεραποστολικῶς, μέσα στὸν λαό μας. Νὰ γίνουν ἱερεῖς, σὰν τὸν ἅγιο Κοσμᾶ. Ἂν εχαμε 10.000 παπάδες σὰν τὸν ἅγιο Κοσμᾶ· Χαρὰ στὴν Ἑλλάδα. Παράδεισος καὶ πολύφωτος οὐρανός θὰ ἦταν ἡ Ἑλλάς. Νὰ βγοῦν ἱεραποστολικὰ πρόσωπα καὶ νὰ δουλέψουν μέσα στὶς ἐνορίες μας, μὲ τὴν πνοὴ τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ καὶ ὄχι μόνο στὸ ἐσωτερικὸ τῆς Ἑλλάδος νὰ μείνουν, ἀλλὰ μέχρι τὸ ἐξωτερικὸ νὰ πᾶνε. Στὴν Αὐστραλία, στὴν Ἀφρικῆ, στὰς Ἰνδίας, στὴν Κορέα καὶ σ᾿ ἄλλα μέρη, ζητοῦν ἱεροκήρυκας, ἀλλὰ τίποτε δὲν ἔχουμε. Οἱ μανάδες τὰ παιδάκια τους νὰ γίνουν δάσκαλοι, καθηγηταί· Δὲν δίνουν ἕνα παιδί νὰ γίνῃ, ἕνας ἅγιος Κοσμᾶς. Δὲν θέλουν τὸ παιδί τους νὰ γίνῃ ἅγιος Κοσμᾶς. Εὐτυχῶς στὴν ἐποχή μας, μιμήθηκε ἕνας τὸν ἅγιο Κοσμᾶ καὶ πῆρε καὶ τ᾿ ὅνομά του, εἶνε παιδὶ φτωχιᾶς ἀλλὰ ἐντίμου οἰκογενείας, ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη, Ἀσλανίδης στὸ ὅνομα, ποὺ πρὸ 20 χρόνια ἦταν ἐδῶ. Αὐτὸς ἔχτισε τὸν Σταυρό, βηθούμενος ἀπὸ τὸν πάτερ Ἀθανάσιο, τὸν εὐλαβέστατο ἱερέα τοῦ χωρίου ἐδῶ τῆς Σιταριᾶς καὶ δραχμὴ δὲν πῆρε. Καὶ ὄχι μόνο αὐτὸ τὸν Σταυρὸ ἔκτισε, ἀλλὰ καὶ κάποιον ἄλλο πολὺ μεγαλύτερο καὶ κατόπιν ἔφυγε καὶ πῆγε στὴν Ἀφρική. Ἐκεῖ ἐδίδαξε καὶ ἐβάπτησε 3000 ἀνθρώπους καὶ ἐμαρτύρησε, εἶχε μαρτυρικὸ θάνατο. Εὐτυχισμένη εἶνε ἡ μάνα. Ποιές ἀπὸ σᾶς τὶς μανᾶδες θὰ φιλοτιμηθοῦν νὰ δώσουν ἕνα παιδὶ στὴν Ἐκκλησία, ποὺ ἔχουμε ἀπόλυτον ἀνάγκη, τόσο γιὰ τὴν ἐσωτερικὴν ὅσο καὶ τὴν ἐξωτερικὴν ἱεραποστολήν; Δὲν μπορεῖτε νὰ καταλάβετε ἐσεῖς οἱ μανάδες, τί μεγάλο πρᾶγμα εἶνε νὰ δώσετε ἕνα παιδὶ στὸ Χριστό! Θὰ σᾶς μνημονεύουν γενεὲς γενεῶν. Νά, τώρα, τὸν Κοσμᾶ (τὸν Γρηγοριάτη), ἀναφέρουν τὸ ὅνομά του στὴν Ἀφρικὴ καὶ κλαῖνε. Εὐλογημένη, λένε, εἶνε ἡ μάνα. Πῆγε κάτω ὁ πατέρας του καὶ τοῦ φιλοῦσαν οἱ ἄγριοι τὰ πόδια. Ναί, ναί, ναί, ἀναθρέψτε τὰ παιδιά σας, γιὰ νὰ γίνουν ἱεραποστολικὰ πρόσωπα καὶ θὰ εἶνε εἰς μνημόσυνόν σας αἰώνιο. Σᾶς τὸ εἶπα καὶ τὸ ἐπαναλαμβάνω, εἰς τὴν Ρωσία, πῆγε ἕνας νέος 25 χρονῶν σ᾿ ἕναν Ρῶσσο διδάσκαλο· Ἔχουν σπουδαίους πνευματικοὺς πατέρας – ἐξομολόγους οἱ Ρῶσσοι, καὶ τοῦ λέει· «Δάσκαλε, πατέρα, νὰ παντρευτῶ; Μεγάλο εἶνε τὸ θέμα ποὺ μὲ ρωτᾶς. Ἄσε παιδί μου νὰ τὸ σκεφτῶ. Πέρασε μιὰ ἐβδομάδα καὶ λέει στὸ νέο. Περίμενε λίγο ἀκόμα, γιατὶ δὲν ἄκουσα καμμία φωνή. Πέρασε δεύτερη καὶ τρίτη ἐβδομάδα καὶ λέει στὸν νέο· Ἄκουσα κάτι ἀπὸ τὸν οὐρανό, καὶ ξέρεις, τί μοῦ εἶπε; Ἂν μπορεῖς, εἰς τὸν αἰῶνα αὐτὸν τὸν κατηραμένο καὶ ἄπιστο νὰ γεννήσῃς παιδὶ καὶ νὰ γίνῃ ἅγιος, νὰ παντρευτῇς. Ἐὰν ὅμως δὲν μπορέσῃς καὶ γίνῃ τὸ παιδί σου λοποδίτης, κλέφτης, βλάσφημος, ἄπιστος καὶ ἄθεος, μὴ παντρευτῇς. Δὲν εἶνε ἁπλῶς νὰ γεννήσετε παιδιά. Ἀλλὰ νὰ δῶστε τὰ παιδιά σας στὸ Θεό, νὰ τὰ ἀφιερώσετε. Εὔχομαι λοιπόν, τὴν ἅγια αὐτὴ ἡμέρα, ποὺ τελέσαμε τὸ μνημόσυνο τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ, τοῦ νεομάρτυρος αὐτοῦ, ὁ ὁποῖος μαρτύρησε ὑπὲρ πίστεως, ὑπὲρ τῆς ἁγίας μας Ὀρθοδοξίας, εὔχομαι καὶ ἄλλα παιδιὰ νὰ ἐμνευστοῦν ἀπὸ τὸ παράδειγμά του καὶ νὰ γίνουν ἱεραπόστολοι καὶ νὰ πᾶνε στὴν Ἀφρική, νὰ πᾶνε στὰς Ἰνδίας, νὰ πᾶνε στὴν Κορέα καὶ έδῶ στὴν Ἑλλάδα, ποὺ οἱ ἄνθρωποι ζοῦνε στὸ βαθυ σκοτάδι, ἔχωμε ἀνάγκη ἱεραποστολῆς καὶ ὁ Θεὸς νὰ ἀκούσῃ τοὺς ἀναστεναγμούς μας καὶ τὰς προσευχάς μας καὶ νὰ ἀλλάξῃ τὰ μυαλὰ τῶν γυναικῶν. Στὰ Γρεβενά· πώ-πώ! κάποια μάνα κόντεψε νὰ μὲ σκοτώσῃ. Εὔγενε στὰ παράθυρα καὶ φώναζε· «Ἀνάθεμά τον, δὲν σποῦσε τὸ πόδι του καὶ ἦρθε ἐδῶ γιὰ νὰ πάρῃ τὸ παιδί μου». Ἐγώ, πῆρα τὸ παιδί της; Μοὔρχετε νὰ σηκωθῶ νὰ φύγω, νὰ πάω στὸ Ἅγιον Ὄρος, καὶ νὰ κρυφτῶ σὲ καμμιὰ σπηλιά. Σπάνιο πραράδειγμα μάνας, ποὺ νὰ χαρῇ, μέσα στὶς χίλιες μία. Βέβαια, χαίρεται ὅταν παντρεύεται καὶ ὕστερα ἀπὸ ἕνα μήνα παίρνει διαζύγιο. Ἂ, αὐτὸ εἶνε ὥραῖο πρᾶγμα στὴν ἐποχή μας! Λοιπόν, δὲν εἶμαι ἐναντίον τοῦ γάμου, ἀλλὰ εὐλογῶ τὸν γάμο, ποὺ εἶνε μυστήριο καὶ εὔχομαι κάτι ἀνώτερο νὰ ζητᾶτε ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς τὸ ζητοῦσε χατήρι. Νὰ θυσιαστῇ γιὰ τὸν Χριστό. † ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος (Στὴν δευτερολογία Στὸν Ἅγιο Κοσμᾶ Σιταριᾶς Φλωρίνης 24-8-1989) Ἐξεδόθη στὸ τεῦχος «Γονεῖς, φροντίστε γιὰ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν σας», Φλώρινα 2002

Άγιος Αμβρόσιος της Όπτινα: Το πάθος του καπνίσματος

 Ένας μανιώδης καπνιστής από την Αγια Πετρούπολη, ο Αλέξιος Στεπάνοβιτς Μαγιόρωφ, άρχισε κάποτε να αισθάνεται τις επιζήμιες συνέπειες του καπνίσματος στην υγεία του. Οι πολλές συμβουλές και παραινέσεις των φίλων του αποδείχθηκαν μάταιες. Τελικά το έτος 1888 ο Αλέξιος Στεπάνοβιτς κατέφυγε στην βοήθεια του στάρετς Αμβροσίου και με επιστολή του ζήτησε να του υποδείξει τον τρόπο που θα καταπολεμήσει το πάθος του. Σε γράμμα του με ημερομηνία 12 Οκτωβρίου 1888 ο όσιος Αμβρόσιος απάντησε στον Αλέξιο Μαγιόρωφ τα εξής: «Γράφεις ότι δεν μπορείς να κόψης το κάπνισμα! Αυτό που είναι αδύνατο για τον άνθρωπο, είναι δυνατό με τη βοήθεια του Θεού. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αποφασίσεις με σταθερότητα να απαλλαγής απ’ αυτό, αφού αναγνωρίζεις την ζημία που προξενεί στην ψυχή και στο σώμα σου. Διότι ο καπνός εξασθενίζει την ψυχή, αυξάνει και δυναμώνει τα πάθη, σκοτίζει το νου και καταστρέφει σιγά-σιγά τη σωματική υγειά με έναν αργό θάνατο. Ταυτόχρονα οι πνευματικές ασθένειες της οξυθυμίας και μελαγχολίας εμφανίζονται στην ψυχή σαν συνέπεια του καπνίσματος. Σε συμβουλεύω να χρησιμοποίησης πνευματική θεραπεία για την καταπολέμηση του πάθους σου. Να κάνης λεπτομερή εξομολόγηση όλων των αμαρτιών που διέπραξες από την ηλικία των επτά χρόνων έως σήμερα και να μεταλάβεις τα Άχραντα Μυστήρια. Κάθε μέρα να διαβάζεις όρθιος ένα ή περισσότερα κεφάλαια του Ευαγγελίου. Μόλις αρχίζει να εμφανίζεται η αποθάρρυνση και η απελπισία, να διαβάζεις και πάλι μέχρι να περάσει. Αν ξαναεμφανισθεί, άρχισε πάλι την μελέτη του Ευαγγελίου. Ή, αν θέλεις, πήγαινε σε κάποιον απομονωμένο χώρο και κάνε τριάντα τρεις εδαφιαίες μετάνοιες σε ανάμνηση της επίγειας ζωής του Κυρίου και προς τιμή της Αγίας Τριάδος». Μόλις έλαβε το γράμμα ο Αλέξιος Στεπάνοβιτς το διάβασε και «άναψε ένα τσιγάρο», όπως εξηγεί ο ίδιος σε ιδιόγραφο σημείωμά του. «Άρχισα να το καπνίζω, αλλά ένιωσα ξαφνικά ένα φοβερό πονοκέφαλο και μια απέχθεια προς το καπνό του τσιγάρου. Εκείνο το βράδυ δεν κάπνισα. Την επόμενη ημέρα τέσσερις φορές άρχισα να καπνίζω μηχανικά και από συνήθεια. Δεν μπορούσα όμως να καταπιώ τον καπνό, γιατί με έπιανε δυνατός πονοκέφαλος. Έτσι έκοψα το κάπνισμα με ευκολία. Τα δυο προηγούμενα χρόνια δεν είχα μπορέσει να απαλλαγώ από το κάπνισμα, όσο κι αν είχα πιέσει τον εαυτό μου. Παρ` όλο που η υγεία μου επιδεινώθηκε σοβαρά, συνέχισα να καπνίζω γύρω στα 75 τσιγάρα την ημέρα. Όταν λοιπόν άρχισα να αισθάνομαι άρρωστος και ανίκανος να ξεριζώσω το πάθος μου, ακολούθησα τις συμβουλές των φίλων μου και κατέφυγα στο στάρετς Αμβρόσιο. Με ειλικρινή μετάνοια του ζήτησα να προσευχηθεί για μένα. Αργότερα, όταν πήγα να τον ευχαριστήσω, ο πατήρ Αμβρόσιος άγγιξε με το ραβδί του το κεφάλι μου που πονούσε και από εκείνη τη στιγμή δεν αισθάνομαι πια κανενός είδους πονοκέφαλο.

Αφιέρωμα των Τούρκων στους κρεμασμένους ... Πατριάρχες!

Ένα εμετικό αφιέρωμα στους Έλληνες Οικουμενικούς Πατριάρχες που ... κρεμάστηκαν από τους Τούρκους έκανε η τουρκική εφημερίδα Χουριέτ και είναι πραγματικά σημαντικό να πληροφορηθούν και αυτοί που δεν ξέρουν, για τα "ματωμένα ράσα" του Έθνους! Πρώτος μάρτυρας ήταν ο Κύριλλος Α’ Λούκαρις, ο οποίος απαγχονίστηκε από τους Τούρκους γιατί τόλμησε να ιδρύσει τυπογραφείο στην Πόλη με σκοπό να επιμορφώσει τους υπόδουλους Έλληνες, το 1637. 


Δεύτερος εθνομάρτυρας ήταν ο Παρθένιος Γ', το 1657, που κρεμάστηκε λόγω της στήριξής που έδωσε στην επανάσταση των ελληνόφωνων Ρουμανόβλαχων κατά των Τούρκων και τέλος πατριάρχης-εθνομάρτυρας που όλοι γνωρίζουμε, ο Γρηγόριος Ε’, το 1821 με την κήρυξη της Επανάστασης και την απόπειρα των Φαναριωτών να κάψουν τον τουρκικό στόλο στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης. Τον τελευταίο οι Τούρκοι τον κρέμασαν στην κεντρική πύλη του οικήματος του Πατριαρχείου, στο Φανάρι, η οποία από τότε παραμένει κλειστή. 
Μπορούν να στείλουν μερικά αντίγραφα να τα δώσουμε στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών και στη ΝΔ; Έτσι για να μην ξεχνάνε κάποια πράγματα. Γιατί τώρα που επέστρεψε η Ντόρα, θα τα χρειαστούν (ετοιμάζεται να ανακηρύξει και ΑΟΖ ο Σαμαράς, τρομάρα του...).

defencenet

Κονίτσης Ανδρέας: 'Πότε θα κάνει ξαστεριά' για την Βόρειο Ήπειρο

•   ηλεκτρονικού ταχυδρομείουΕκτύπωση

"Η Μητρόπολή μας, βαδίζει στον δρόμο που χάραξε ο αοίδιμος Σεβαστανιανός και παρακολουθούμε άγρυπνα την πορεία του Βορειοηπειρωτικού", αναφέρει μεταξύ άλλων σε εγκύκλιο σημείωμα ο Σεβ. Μητροπολίτης Κονίτσης κ. Ανδρέας.

Επίσης ο κ. Ανδρέας απευθύνει κάλεσμα σε όλους για συμμετοχή στις εκδηλώσεις του Δελβινακίου, ενώ τονίζει ότι "η φωνή μας πρέπει να φτάσει μακριά".

Παρακάτω η εγκύκλιος του Μητροπολίτη Κονίτσης Ανδρέα:

Στους καιρούς μας επικρατεί η σύγχυση και η κοινωνική αναστάτωση.

Όλα έχουν γίνει άνω - κάτω. Όλα βρίσκονται σε μια συνεχή δίνη, ακόμη και αυτά τα εθνικά θέματα, ώστε πολλοί να πιστεύουν -χωρίς να λαθεύουν - ότι πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.

Αφήνουμε το Κυπριακό, την Θράκη, το Σκοπιανό και το Αιγαίο, κι' ερχόμαστε στο ζήτημα της Βορείου Ηπείρου..

Για παράδειγμα, στην Ιστορία που διδάσκεται στα Λύκεια της Αλβανίας, οι μαθητές διαβάζουν κι' ακούνε τα ανιστόρητα εκείνα, ότι τάχα τα Ιωάννινα και ολόκληρη η ελεύθερη Ήπειρος είναι ... αλβανικές περιοχές, που κάποτε θα ενωθούν με την σημερινή Αλβανία και θ' αποτελέσουν την ... "Μεγάλη Αλβανία", μαζί και με τις περιοχές της Φλώρινας και της Καστοριάς.

Όμως, το εξοργιστικό δεν είναι το τι υποστηρίζουν οι Αλβανοί, αλλά το τι κάνουν οι ιθύνοντες στην Ελλάδα. Γιατί, επί τέλους, οι γείτονες "γράφουν" την Ιστορία στα μέτρα τους κι' όπως τους αρέσει.

Το εξοργιστικό είναι, ότι οι ημέτεροι, όταν τους θέτουν το ζήτημα αυτό, απαντούν ότι το ... μελετάνε !

Θαυμάσια δικαιολογία, για να καλύπτουν την αδράνεια και την αδυναμία τους για μια δυναμική εθνική εξωτερική πολιτική. Θυμίζει την στρουθοκάμηλο, που όταν την σημαδεύουν οι κυνηγοί, κρύβει το κεφάλι της στην άμμο, νομίζοντας ότι έτσι θα γλυτώση από τον κίνδυνο ...

Αλλά στην Βόρειο Ήπειρο δεν είναι μόνο το παραπάνω πρόβλημα. Είναι πολλά, Και πρώτα - πρώτα, είναι η διάσπαση της Βορειοηπειρωτικής Ηγεσίας.

Εμείς την έχουμε επισημάνει από καιρό. Μάλιστα, στην περυσινή εκδήλωση στο Δελβινάκι, σε μια δραματική αποστροφή της ομιλίας μας, κάνοντας λόγο γι' αυτό το θλιβερό γεγονός της διασπάσεως, αναφέραμε - μεταξύ των άλλων - και τους στίχους από τον "Ύμνον εις την Ελευθερίαν" του εθνικού μας ποιητού Διονυσίου Σολωμού, που λένε ότι οι Έλληνες "εάν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά".

Γιατί, πράγματι, το Γένος των Ελλήνων, όσες φορές στην μακραίωνη ιστορία του διχάστηκε, το βρήκαν συμφορές και δεινά, πολλά από τα οποία δεν μπόρεσε να τα ξεπεράση.

Δυστυχώς η Ηγεσία, μέσα, έδειξε να κωφεύη στην δραματική μας έκκληση. Και το κακό συνεχίζεται επί μεγίστη ζημία του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.

Πέρα από αυτό, υπάρχουν και δύο άλλα, εξ ίσου σημαντικά, προβλήματα. Το ένα είναι η πολυσυζητημένη "απογραφή" του πληθυσμού στην Αλβανία.

Το άλλο αφορά στα Κοιμητήρια για τα οστά των Ελλήνων αξιωματικών και Οπλιτών, που έπεσαν στον νικηφόρο πόλεμο της Ελλάδος εναντίον της Ιταλίας το 1940-1941.

Για το πρώτο γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά. Οι Αλβανοί είχαν βάλει σε ενέργεια πολλές μεθοδεύσεις, προκειμένου να φανή ότι οι Βορειοηπειρώτες δεν ξεπερνούν τον αριθμό των 58.000, όπως υποστήριζε ο αλήστου μνήμης  Ενβέρ Χότζα.

Βέβαια, το καθεστώς του κομμουνιστού εκείνου δικτάτορα έπεσε εδώ και χρόνια, και υποτίθεται ότι έχει ήδη εγκαθιδρυθή δημοκρατικό πολίτευμα.

Τα πράγματα, όμως, δείχνουν ότι και τα δύο πολιτεύματα, στην Αλβανία του χθες και του σήμερα, είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Πάντως, μέχρι στιγμής κανείς δεν γνωρίζει αν και τι απέδωσε η περιβόητη εκείνη "απογραφή", την οποία οι Βορειοηπειρώτες  καταγγέλουν για νοθεία και απειλούν να προσφύγουν σε διεθνή φόρα, ώστε να φανή ο ακριβής αριθμός των Ελλήνων της πολύπαθης χώρας της Βορείου Ηπείρου.

Για το δεύτερο, έχουν γίνει αρκετές συζητήσεις, αλλά και κάποιες ενέργειες, όπως η δημιουργία κοιμητηρίου στην περιοχή της Κλεισούρας, από την Ιερά Αρχιεπισκοπή, μέσα.

Εν τούτοις, όμως, το θέμα χρονίζει. Οι Αλβανοί κωλυσιεργούν και αρνούνται πότε να μη γίνη η συλλογή των οστών των πεσόντων, πότε να μη δημιουργηθή ελληνικό κοιμητήριο στην Κορυτσά κ.ο.κ. 

Έτσι, η Ελλάδα δεν έχει πράξει το στοιχειώδες χρέος προς τους νεκρούς ήρωές της, όπως το έπραξαν προ πολλού οι Ιταλοί για τους σκοτωμένους αξιωματικούς και στρατιώτες τους. Κι' αυτό - επειδή το θέμα απαραδέκτως εκκρεμεί - δεν τιμά την Πατρίδα μας.

Βέβαια, το Βορειοηπειρωτικό έχει κι' άλλες αρνητικές παραμέτρους, που μαζί με τα προαναφερθέντα δεν προοιωνίζονται αίσια την έκβαση του εθνικού αυτού θέματος.

Ο "Πανελλήνιος Σύνδεσμος Βορειοηπειρωτικού Αγώνος"  (ΠΑ.ΣΥ.Β.Α.) και η "Συντονιστική Φοιτητική Ένωση Βορειοηπειρωτικού Αγώνος (Σ.Φ.Ε.Β.Α.), καθώς και η Μητρόπολή μας, που προσπαθεί να βαδίζη στον δρόμο που χάραξε ο αοίδιμος ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ, παρακολουθούν άγρυπνα την πορεία του Βορειοηπειρωτικού. Γι' αυτό, κάθε χρόνο, τον Μάϊο, η Μητρόπολη οργανώνει τις εκδηλώσεις μνήμης στο ηρωϊκό Δελβινάκι.

Έτσι κι' εφέτος, την Κυριακή, 13 Μαΐου 2012, το πρωί, θα τελεσθή αρχιερατική Θεία Λειτουργία, στον κεντρικό Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Δελβινακίου.

Στην συνέχεια θα ψαλή μνημόσυνο των πρωτεργατών και των πεσόντων στον Αυτονομιακό Αγώνα του 1914, καθώς και τρισάγιο στον τάφο του Δρυϊνουπόλεως ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ.

Θα επακολουθήση η ομιλία του Μητροπολίτου κ. ΑΝΔΡΕΟΥ, η ειρηνική πορεία μέχρι το ηρώον της κωμοπόλεως, όπου και θα αναγνωσθή το σχετικό Ψήφισμα.

Η όλη εκδήλωση θα κλείση με τον Εθνικό Ύμνο.

Πρέπει να γνωρίζετε, ότι η φωνή μας φθάνει μακριά και, μάλιστα, στον πολιτικό κόσμο, στους πνευματικούς ανθρώπους, στον φοιτητόκοσμο, στους εργαζόμενους και στον απόδημο Ελληνισμό.

Γι' αυτό, χρέος μας είναι η ολόθυμη συμμετοχή μας στην εκδήλωση αυτή, σύμφωνα με το παραπάνω πρόγραμμα.

Να είμαστε βέβαιοι, ότι ο Αναστάς Κύριος, με τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου θα δώση στην Βόρειο Ήπειρο την εθνική της αποκατάσταση. Θα γίνη κι' εκεί "ξαστεριά".

Διάπυρος προς Χριστόν ευχέτης

Ο   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

†  Ο Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης  Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

The Greek Orthodox Church and the Future of Jerusalem

The Greek Orthodox Church and the Future of Jerusalem

     by Anna Koulouris

The Greek Orthodox Patriarch of Jerusalem, Theophilos III, was interviewed by Palestine-Israel Journal intern/journalist Anna Koulouris.
Politically speaking, Jerusalem is often discussed in terms of only two sides — Israeli and Palestinian. This fact does not imply denying or ignoring the special role of the Hashemite Kingdom of Jordan, which insisted in its peace agreement with Israel on being a major partner when the status of Jerusalem is decided between Israel and the Palestinians. The religious significance of Jerusalem is kept a separate matter — it is simply a city of the utmost importance for the three Abrahamic faiths. The Greek Orthodox Christians, or “Rum Orthodox” as they are historically called, have had a history in Jerusalem for more than 2,000 years. As the inheritor of tradition, property and leadership, the Greek Orthodox Church aspires to play a significant role in the political future of this city. The jurisdiction of the Greek Orthodox Patriarchate, which includes more than 150,000 Christians, stretches across Israel, the Palestinian Authority (PA), including Jerusalem, and the Hashemite Kingdom of Jordan. By default, the patriarch takes on a role as a political leader whose voice is considered integral in many local and international matters. As a local institution, the Greek Orthodox Patriarchate and the Israeli government rely on cooperation in order to carry out many of their respective functions. At the same time, any newly elected Greek Orthodox patriarch has to seek the approval of his nomination by the three parties: Jordan, Israel and Palestine. Members of the synods should have Jordanian citizenship. The primary function of the patriarchate is to preserve and protect the holiest sites in Christendom, as it has done since the birth of Christianity.
The 141^st Patriarch of Jerusalem, Theophilos III, discusses the Greek Orthodox Church’s current and future role in Jerusalem and the peace process, responds to criticisms and shares personal opinions.
Palestine-Israel Journal: What is the significance of the Greek Orthodox Church for Jerusalem?
Patriarch Theophilos III: The role of the Greek Orthodox Patriarchate of Jerusalem and the church is extremely important for the current and future status of Jerusalem. Its history cannot be dissociated from the political and cultural-religious history of Jerusalem. It has an unbreakable historical presence for 2,000 years and is the only religious institution that has been here throughout the ages. Its purpose and mission continues to be crystal clear and purely religious and spiritual; it does not promote any other interests. Today, if Jerusalem enjoys a certain status and cultural and religious character, it is due to the presence of the patriarchate, which is the inheritor of the spiritual heritage, but also the natural heritage. By natural heritage I mean churches, basilicas, places of worship, holy places that have been handed over to the patriarchate by the Byzantines who left Palestine in the 7^th century with the coming of Omar ibn al-Khattab. It was at this time that the Patriarch of Jerusalem became both the spiritual and ethnic leader of the Greek Orthodox community.
Speaking of heritage, there have been accusations by some local Arab Orthodox residents that the Greeks have maintained cultural dominance and that Arabs have not been promoted to certain official positions in the church to the same degree as the Greeks have. Is this true?
There is a bigger question here. The name of the patriarchate and all Eastern Orthodox Christians locally here is “Rum.” This is how they are recognized and identified by the Muslim Arabs and Palestinians, in general. It is a matter of cultural identity or identity crisis that many people have difficulties understanding the meaning of “Rum.” The West has also brought them confusion about their identity, which could be remedied with education and [an] understanding [of] history. And you have to refer back to your roots. You cannot disregard the Byzantine presence that was here. The stones are talking — everything is talking. I have prepared an academic study which gives a very thorough and complete analysis of the meaning of “Rum” and what it means to be a member of that church.
Although the Greek Orthodox Church has had a presence in Jerusalem since its existence, looking forward, there is a political agenda on the part of Israel. No one can deny they would like to gain property that the patriarchate owns, especially in the Jaffa Gate area. Has this put pressure on the church?
You have touched upon a very delicate issue, the core of the importance and significance of the patriarchate’s presence and role concerning Jerusalem and the greater area. From the religious point of view, many of the holy places under the charge of the patriarchate have remained accessible to all pilgrims and visitors without any discrimination whatsoever. It is due to the presence of the Brotherhood of the Holy Sepulcher. What has been acknowledged by everybody locally, regionally and internationally is that if it were not for the presence of the patriarchate here, most of the holy places would have been destroyed, or at the end of the day, turned into museums or archeological sites and tourist attractions. But so far, the holy places have been maintained as places of blessedness and worship.
In terms of culture and even politics, the patriarchate is very important, first of all because it gives legitimacy to the historical claims that the Hashemite Kingdom of Jordan and the PA have over the holy places — because they both have claims from the Muslim Caliph Omar ibn al-Khattab, when the Muslims took over the city of Jerusalem from the then-Patriarch of Jerusalem Sophronius, and it is well known that they made a peace covenant known as “the Covenant of Omar.” This fundamental agreement has been the basis of all the legal transactions or legal agreements that have taken place so far between the patriarchate and the states and their respective authorities. The other thing is that the patriarchate has been the inheritor of the natural heritage, that is to say, churches, monasteries and other properties, which later were augmented. This is what makes the patriarchate important for the natural, the physical and the demographic [aspects] of Jerusalem. The patriarchate continues to hold properties within and around the Old City — within politically strategic places.
Is any of this, the strength of the patriarchate, a source of tension with the Israeli government today?
Jerusalem is [at] the heart of the political developments here, so it is natural that the patriarchate is part and parcel of the political conflict and interests. But the mission of the patriarchate remains spiritual and religious. Unlike the other Christian churches here — and they do have a lot of properties as well — the Greek Orthodox Patriarchate is the only church institution that is independent, autonomous and autocephalous. This means the properties of the patriarchate are properties of the country here, the land here — they belong here.
As for the properties belonging to the other churches, for example, those belonging to the Roman Catholic Church or to the Russian Church, these are state properties. They do not belong here to the locality, but to the respective states. Some time ago, if you visited Notre Dame you could see written [there] “Vatican Property.” The same happened recently, the Russians asked for some properties to be restored and returned to their proper owners. But who is dealing with the state about these properties, or with the Palestinian Authority? It is the state, not the church.
The other thing is that all the other churches have their point of reference far away from Jerusalem. The appointments of the leaders of the other Christian churches and institutions are coming from abroad, from outside — not from within. So you understand the importance of the patriarchate; it is a local institution.
How is the relationship now between Jordan, Palestine and Israel, the states within the jurisdiction of the Greek Orthodox Patriarchate of Jerusalem?
The relationship today is excellent. After the crisis that the patriarchate passed through, and [when] I assumed my responsibilities as the head of the church here, of course there were all sorts of problems, difficulties and misunderstandings. But eventually everybody realized that my task is to give what is due unto God and what is due unto Caesar.
How much of a role does the Greek Orthodox Patriarchate play in speaking about Palestinian rights, especially with its close proximity to areas like Silwan? Does the church feel a responsibility to take a political stance on the issue?
We try not to interfere or turn ourselves into politicians, but at the same time this does not mean that we do not have compassion for the suffering and the affliction through which the people are passing here. And this is why the churches here have established a kind of council to discuss issues of common concern. We are addressing issues like the recent shooting in Silwan and others. Our purpose is to try, from our position, to contribute to mutual respect and understanding and to peaceful coexistence and symbiosis. This is the duty of the church. This is why we as churches have officially and repeatedly made statements and expressed our position over the status of Jerusalem.
Our position on Jerusalem is that we want it to be an open city, to be accessible to everybody, and that Jerusalem has enough space to accommodate all religious communities. We say it is enough for us to be allowed to visit and venerate the places that are commonly holy to Jews, Muslims and Christians. Even if we do not have claims over the site itself, we have claims to the holiness and sanctity of the place. The Temple Mount is an example. Another example is King David’s Tomb on Mount Zion. When we have our holy day of Pentecost, which we celebrate in our monastery and at the school on Mount Zion, after the service we go in our liturgical vestments in a procession to King David’s Tomb, which is a synagogue. There we go for worship, to say our prayers and leave. This is what we want. This is our understanding of the holy places. This is why I have said Jerusalem has enough space to accommodate everybody.
Politically speaking, everybody has claims over Jerusalem and everybody wants Jerusalem to be his or her own capital. But from the religious point of view, Jerusalem is the capital of God. And my personal position is that Jerusalem breathes with three lungs: a Christian lung, a Jewish lung and an Islamic lung. And those lungs, they breathe harmoniously. This is how we see the future of Jerusalem.
What is your opinion about the ongoing negotiations of a taxation agreement between the Israeli government and the Vatican, which could mean that church institutions would have to pay income, property and municipal taxes? Does this Orthodox Church feel sidelined knowing that if an agreement is reached, it will set a precedent for the other churches?
The situation with the Vatican negotiations is far more complex. The Greek Orthodox Church is not sidelined because the legal status of the patriarchate differs from the Vatican’s. It is the only church institution with Jordanian law. The patriarchate is a local institution. The Vatican is a spiritual and political entity, so its representatives cannot speak on behalf of the local Christians here.
There are many videos online of infighting that takes place between the Greeks and Armenians in the Church of the Holy Sepulcher. They seem shameful, and it is hard to understand how such clashes occur in holy places. How would you explain the dynamic here to an observer?
I understand your question, but people try to limit those religious conflicts and fights to certain events that have taken place between Franciscans, between Greeks and Armenians, Armenians and Syrians, Copts and Ethiopians, and so on. But, in fact, we must think a bit deeper and ask ourselves what the entire conflict is about between Palestinian Muslims and Jewish Israelis. Is it not about religion? It is about religion. What is the importance of Jerusalem, politically speaking? Is Jerusalem important for military or strategic purposes? It is purely religious, nothing else. The conflict here is religious. When you see clashes in Jerusalem, especially over the Temple Mount and al-Haram al-Sharif, what is it all about? Is it not about religious areas? So they focus on a particular point in the Holy Sepulcher; that makes sense; it is natural. But they cannot focus on the broader picture of what is going on here in the Holy Land.
Now, there is another thing that we should not forget; we have to take into consideration our human predicament. Actually, all the fights and clashes in the past were in the name of God. The Crusades, what were they all about? Were they not in the name of God? And there are so many others. Today, it is not called “in the name of God,” but in this game, in one way or another, religion is involved.
In the World Council of Churches, how does the Greek Orthodox Church view its need to be there or to be a participant?
The Orthodox Church and the Patriarchate of Jerusalem were among the pioneers, the founders of the World Council of Churches. It was established at the initiative of the Ecumenical Patriarchate of Constantinople and then all the other churches followed. The council plays an important role in bringing together all the Christian denominations and has done great work because all sorts of prejudices have been dissipated.
The problem is this: During its inception years, the council focused on the unity of the Christian churches and denominations, but then the focus was diverted from a theological discussion to social matters because of the influence of the Protestant churches. Later on, in many cases, it got involved in political matters. Today, the council still plays an important role, but not as prominent as in the past because of many political changes and developments.
Still, the Orthodox Church is committed to the mission of the World Council of Churches. This is why we participate. I myself was the first representative of the patriarchate to become a member of the central committee of the council. Now we have our current representative, and we have recently welcomed the new secretary-general of the World Council of Churches. We are trying to contribute as much as possible because today this is important, especially for our religion. It can help in the peace process and reconciliation, and to bring peace and justice as well.
After the contact you had with the Greek prime minister recently when he visited Israel, what does the patriarchate expect from the Greek government? Do you believe Mr. George Papandreou will help to better relations in the area? Will you and he act as middlemen in political matters here?
The visit of Mr. Papandreou was really very important because he made it clear that his mission is to strengthen this initiative of the peace process. It is a well-known fact that he enjoys respect from both the Israeli and the Palestinian leadership. It is known that his father was a great supporter of the Palestinians during the time of President Yasser Arafat. And to come here to the patriarchate, it is another sign that everybody realizes the importance of the patriarchate, not only in the religious but also in the political sphere. Since the conflict, as I said, is religious, all those leaders are slowly realizing that without the assistance or advice of the religious leadership, not only Christian but also Muslim and Jewish, they cannot succeed in their efforts to bring peace and reconciliation to the area.
Your position is one of great importance and very demanding, yet you seem to have a low profile and live simply. From where do you draw strength on a daily basis?
It is a very hard question. I think all the strength is from above; it is from the church, from prayer. That is it.
What kind of advice would you give to people in the world today who may be struggling with the current economic state of affairs and other challenges that modernity and globalization present?
To people I would say that the exit and refuge from this world’s complexities is faith in God

ΕΠΕΙΓΟΝΤΩς ΜΕΤΑΝΟΙΑ

Το γένος μας, έδωσε ένα πλήθος αγίων απ΄ όλες τις κοινωνικές κατηγορίες: άνθρωποι απλοί, στρατιώτες, έμποροι, μοναχοί, ιερείς και επισκόπους. Αυτοί είναι που προσεύχονται για μας στο Θεό.
Όλες οι γενιές πρόσφεραν αγίους, γι΄ αυτό η αγιότητα δεν είναι μια σελίδα του παρελθόντος, αλλά  είναι και πρέπει να είναι κάτι το συνεχές.
Στην Αγ. Γραφή ο Θεός μας δείχνει τι συμβαίνει όταν δεν υπάρχουν πια άγιοι. Πρώτο μάθημα ο κατακλυσμός. Τότε είχαν εξαφανιστεί οι άνθρωποι που εκπλήρωναν τις εντολές του Θεού και τότε ήρθε το τέλος εκείνου του κόσμου.
Το δεύτερο μάθημα είναι τα Σόδομα και τα Γόμορα. Μία κοινωνία που είχε καλλιεργήσει με εμμονή την αμαρτία και τη λήθη του Θεού και που καταστράφηκε.

Τότε είχαν χαθεί οι άγιοι από τη γη - δηλαδή οι άνθρωποι που θα εκπληρώσουν το θέλημα του Θεού - και ήρθε η καταστροφή.
Οι άγιοι δεν εμφανίστηκαν από το πουθενά, αλλά είναι καρπός της πίστεως και του πνευματικού αγώνα κάποιας χριστιανικής κοινότητας. Γι΄αυτό έχουμε την ευθύνη να εφαρμόσουμε το Ευαγγέλιο στη ζωή μας. Εάν είμαστε αδιάφοροι μπροστά στη γενικευμένη αμαρτία, εάν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να έχει σκέψεις και επιθυμίες αμαρτωλές, τότε είμαστε υπεύθυνοι για την έλλειψη αγίων.
Όταν ένα χωράφι είναι γεμάτο αγκάθια τότε πνίγουν όλα τα λουλούδια. Η μόνη λύση είναι να ξεριζώσεις τα΄ αγκάθια. Γύρω μας έχει γενικευτεί η αμαρτία. Πολλοί δε θέλουν καν ν΄ ακούν για προσευχή, νηστεία και άσκηση. Ο καθένας έχει φτιάξει το είδωλό του και προσκυνάει το δικό του Θεό το χρήμα, τη διασκέδαση, τη δύναμη κ.λ.π. περιφρονώντας το Θεό και τις εντολές του.
Αυτή η συμπεριφορά δε φέρνει τίποτε άλλο από την οργή του Θεού. Η αγιότητα σήμερα περιφρονείται και γι΄ αυτό λείπουν οι άγιοι οι οποίοι θα «μαλακώσουν» την οργή του Θεού (βλέπε την προσευχή του Μωυσή, η επέμβαση του Αβραάμ για τους Σοδομίτες) Τιμώντας τους αγίους πρέπει να τους έχουμε ως μοντέλο. Είναι η μόνη πραγματική τιμή. Το να θαυμάζεις και να τιμάς κάποιον σημαίνει να επιθυμείς να του μοιάσεις, να γίνει οδηγός στη ζωή σου.
Πολλοί νέοι σήμερα δηλώνουν φαν διαφόρων αθλητών, ηθοποιών, τραγουδιστών κ.λ.π. Αυτό σημαίνει ότι αρχίζουν να συμπεριφέρονται όπως αυτοί, να μιλούν όπως αυτοί, να τους μιμούνται. Ντύνονται όπως τα «είδωλα» τους και προσπαθούν να τους μοιάσουν σ΄ όλα. Έτσι θα έπρεπε να κάνουμε και όσοι περηφανευόμαστε για την τιμή των αγίων μας. Εμείς όμως κάνουμε το αντίθετο. Όχι μόνο δε μιμούμαστε τη ζωή των αγίων, αλλά η ζωή μας είναι εντελώς αντίθετη.
Γι΄ αυτό οι άγιοι δεν είναι μόνο μεσίτες για μας αλλά θα είναι και «κατήγοροί μας»
Μπροστά στον Δίκαιο Κριτή θα πουν ότι γεννήθηκαν στον ίδιο με εμάς λαό, ότι έζησαν στο ίδιο περιβάλλον, ότι αντιμετώπισαν δυσκολίες ίσως μεγαλύτερες από τις δικές μας, ότι αντιμετώπισαν τους ίδιους μ΄ εμάς πειρασμούς, αλλά οπλίστηκαν με τις εντολές του Ευαγγελίου. Το Άγιο Πνεύμα φεύγει από τους οκνηρούς,από τους βολεμένους, που θέλουν έναν άνετο Χριστιανισμό και επιθυμούν τη σωτηρία χωρίς να καταβάλουν καμία προσπάθεια, που αγαπούν την αμαρτία ποιο πολύ από τις εντολές του Θεού.

Αμερικανός βαπτίστηκε στο Άγιον Όρος

 

Ο Μπρεττ(Brett Collins από τη Μασαχουσέτη, Η.Π.Α.) αισθάνθηκε ότι βρίσκεται στην έρημο όταν κατάλαβε την ομορφιά της ορθοδοξίας. Μπορεί να μην καταλάβαινε τη ρωσική γλώσσα της Θείας Λειτουργίας στην Αμερική, κατάλαβε όμως ότι βρήκε τον αληθινό Θεό.

Κατάλαβε ότι: «υμίν γαρ εστίν η επαγγελία και τοις τέκνοις υμών και πάσι τοις εις μακράν,όσους αν προσκαλέσηται Κύριος ο Θεός ημών»(Πράξ.2,39)

Μία πιστή Ρωσίδα του είπε κάποτε ότι εάν θέλει να βρει και να δει την αληθινή πίστη των αγίων μας πρέπει να πάει σε μια ορθόδοξη χώρα. Τελικά αποφάσισε να επισκεφτεί το Άγιον Όρος. Διέσχισε τον ωκεανό με μια καθαρή σκέψη. Να βάλει μια αρχή στην εν Χριστώ Ζωή, να γεννηθεί «εξ ύδατος και πνεύματος».
Πριν πατήσει το πόδι του στο Άγιον Όρος και ενώ βρισκόταν στο καραβάκι για Δάφνη συνάντησε το γιατρό Ράντου Τίμις. Τον ρώτησε εάν είναι δυνατόν να βαπτιστεί στο Άγιον Όρος και ο Ράντου βλέποντας τον εν Θεώ ζήλο του και την πίστη του τον οδήγησε στη Ρουμάνικη σκήτη του Τιμίου Προδρόμου. Εκεί αφού ο ηγούμενος π. Πετρώνιος και ο πνευματικός της μονής π. Ιουλιανός τον εξέτασαν στη γνώση των δογμάτων της πίστεώς μας, τον βάπτισαν έπειτα από μερικές μέρες.

Του έδωσαν το όνομα Ιουστίνος και το μυστήριο της βαπτίσεως τέλεσαν οι πατέρες Ιουλιανός Λάζαρ και Δαμασκηνός Ράους, ενώ ανάδοχος ήταν ο γιατρός Ράντου Τίμις.Το επιθυμούσε πολύ  να βαπτιστεί ο Ιουστίνος γνωρίζοντας τα λόγια του γέροντα Παισίου που έλεγε: ¨Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τα έργα του Θεού με το μυαλό του, αν δεν προσπαθήσει πρώτα να ζήσει με τέτοιο τρόπο που να φέρει τη χάρη του Θεού στη ζωή του¨.
Και να, αυτός προσπάθησε και από τη στιγμή εκείνη η χάρη του Θεού είναι μαζί του μαθαίνοντας σ΄ αυτή την σκήτη ότι υπάρχει«είς Κύριος,μία πίστις,εν βάπτισμα» (Εφεσ. 4,5)

πηγή περιοδικό-''Lumea Credintei'

ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΔΙΟΙΚΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ (Ε.Π.Π.Ι) «ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ»

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΝ - ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΝ ΙΔΡΥΜΑ
(Ε.Π.Π.Ι) «ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ»
ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ ΒΟΪΟΥ
ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ

O κανονισμός διοικήσεως και λειτουργίας του Ιδρύματος αυτού εγκρίθηκε από το Δ. Ι. Σ. και δημοσιεύθηκε στο Β΄ τεύχος της εφημερίδος της κυβερνήσεως της 30ης Οκτωβρίου 2007 και στο τεύχος Νοεμβρίου του περιοδικού «ΕΚΚΛΗΣΙΑ», επισήμου δελτίου της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Διαβάστε τον κανονισμό συστάσεως και λειτουργίας,  όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ΕΚΚΛΗΣΙΑ»

Το Ε.Π.Π.Ι «ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ», όπως και όλα τα εκκλησιαστικά νομικά πρόσωπα σε επίπεδο ενορίας, προεδρεύεται από τον εφημέριο της ενορίας.

Το πρώτο Διοικητικό του Συμβούλιο (01/01/2008 - 31/12/2010) κλήθηκαν να στελεχώσουν κυρίως πρόσωπα σημαντικά της περιοχής μας, αναγνωρισμένης, πιστεύουμε, αξίας, τα οποία, ευλαβούνται τον 'Αγιο Αθανάσιο και το Αγίασμά του και ανταποκρίθηκαν στην πρόσκλησή μας:

• 1. Ο αξιότιμος κύριος Αλκιβιάδης Νέττας, πρώην καθηγητής Νομικών επιστημών της Στρατιωτικής Ακαδημίας Γερμανίας και Ν.Α.Τ.Ο εν Αμβούργω, θα προσφέρει τη Διακονία του από τη θέση του Αντιπροέδρου.
• 2. Ο αξιότιμος κύριος Διαμαντής Μπουκογιάννης, πρώην Επιθεωρητής Δασών Περιφερείας Δυτικής Μακεδονίας, από τη θέση του Γραμματέως.
• 3. Η αξιότιμος κυρία Ισιδώρα Δούβαλη-Τσανίδη, Νομικός και Πρόεδρος του Συλλόγου Τσοτυλιωτών Θεσσαλονίκης, ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου με την ιδιότητα της ειδικής γραμματέως αναλαμβάνει τον τομέα των Δημοσίων Σχέσεων και εκδηλώσεων του Ιδρύματος του Αγίου μας.
• 4. Η Εκκλησιαστική Επιτροπή του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Αγιάσματος επροσωπείται ισότιμα στο Δ. Σ. του Ιδρύματος και επελέγη γι' αυτή τη διακονία ο αξιότιμος κύριος Δημήτριος Αθανασιάδης ο οποίος θα υπηρετήση γι' αυτή την πρώτη τριετία από τη θέση του Ταμία.  
• ΠΗΓΗ: http://agiasma.info/eppi/index.html

Μεγάλου Βασιλείου, Λόγος B΄ Περί Νηστείας

«Παρηγορείτε», λέγει, «ιερείς τον λαό». Η φύση του λόγου είναι ικανή, των μεν φιλοπόνων να εντείνει τις δυνάμεις, των δε οκνηρών και νωθρών να διεγείρει την προθυμία. Για τούτο μεν οι στρατηγοί, όταν παρατάσσουν το στρατό για την μάχη, μεταχειρίζονται τους προτρεπτικούς λόγους πριν από τους αγώνες, και τόση δύναμη έχει η παραίνεση, ώστε σε πολλούς εμπνέει πολλές φορές ακόμη και περιφρόνηση του θανάτου. Οι γυμναστές, δε, και οι εκπαιδευτές, όταν οδηγούν τους αθλητές στους αγώνες των σταδίων, κάνουν πολλές προτροπές, ώστε να μοχθούν για τα στεφάνια και πολλοί πείθονται με την φιλοτιμία στη νίκη και περιφρονούν τα σώματα. Για τούτο, λοιπόν, και σε μένα που παρατάσσω τους στρατιώτες του Χριστού προς τον πόλεμο κατά των αοράτων εχθρών και που προετοιμάζω με την εγκράτεια τους αθλητές της ευσεβείας για τα στεφάνια της δικαιοσύνης, είναι αναγκαίος ο προτρεπτικός λόγος. Τι, λοιπόν, λέγω αδελφοί; Ότι αυτοί, που μελετούν την τακτική του πολέμου και ασκούνται στις παλαίστρες, φυσικό είναι με την αφθονία της τροφής να παχαίνουν τους εαυτούς τους, ώστε δυναμικότερα να καταπιάνονται με τους αγώνες· αυτοί, δε, «που δεν παλεύουν με αίμα και σάρκα, αλλά με τις αρχές, με τις εξουσίες, με τους κοσμοκράτορες του σκότους τούτου, με τα πνευματικά της πονηρίας», αυτοί είναι ανάγκη να ασκούνται για τον πόλεμο αυτόν, με τη νηστεία και την εγκράτεια. Διότι, το μεν λάδι παχαίνει τον αθλητή, η δε νηστεία ισχυροποιεί τον ασκητή της ευσεβείας. Ώστε, όσον αφαιρείς από τη σάρκα, τόσον θα κάμεις να απαστράπτει η ψυχή από την πνευματική λαμπρότητα. Διότι, όχι με σωματικές δυνάμεις, αλλά με την καρτερία της ψυχής και την υπομονή στις θλίψεις επιτυγχάνεται η κυριαρχία προς τις αόρατες δυνάμεις. Η νηστεία, λοιπόν, είναι ωφέλιμη για όλο το χρόνο για αυτούς που την προτιμούν, πολύ δε περισσότερο τώρα. Κανείς να μην εξαιρέσει τον εαυτό του από τον κατάλογο των νηστευτών. Σε αυτόν συμπεριλαμβάνονται όλα τα γένη και κάθε ηλικία και όλες οι διαφορές των αξιωμάτων. Άγγελοι είναι που απογράφουν σε κάθε εκκλησία τους νηστευτές. Πρόσεχε, μη στερηθείς για την μικρή ηδονή των φαγητών την απογραφή του αγγέλου, υπόδικο δε κάνεις τον εαυτό σου στο στρατολόγο, για δίκη επί λιποταξία. Μικρότερος είναι ο κίνδυνος κάποιου, που πέταξε την ασπίδα στη μάχη να τιμωρηθεί παρά να φανεί, ότι απορρίπτει το μεγάλο όπλο της νηστείας. Είσαι πλούσιος; Μη βρίζεις τη νηστεία. Μήτε να την αποπέμψεις από το σπίτι σου ατιμασμένη από την ηδονή, για να μη σε καταγγείλει κάποτε στο νομοθέτη των νηστειών και σου επιφέρει πολλαπλάσια την στέρηση από καταδίκη, ή σωματική αρρώστια, ή κάποια άλλη δυσχερή περίσταση. O φτωχός να μην ειρωνεύεται τη νηστεία, διότι από πολύ παλαιά την έχει συγκάτοικο και ομοτράπεζο. Στις γυναίκες, δε, όπως η αναπνοή, έτσι και η νηστεία είναι οικεία και φυσιολογική. Τα παιδιά, όπως τα θαλερά από τα φυτά, με το νερό της νηστείας ας ποτίζονται. Στους οδοιπόρους η νηστεία είναι καλός συνταξιδιώτης. Διότι, όπως ακριβώς η τρυφή τους αναγκάζει να σηκώνουν βάρη, κουβαλώντας μαζί τους τις απολαύσεις, έτσι η νηστεία τους κάνει ελαφρούς και ευκίνητους. Έπειτα, όταν αναγγελθεί εκστρατεία έξω από τα όρια της χώρας, τα αναγκαία, όχι εκείνα, που είναι για τέρψη, προμηθεύονται οι στρατιώτες· εμείς, δε, που εξερχόμαστε στον πόλεμο κατά των αοράτων εχθρών και μετά τη νίκη αυτών τρέχουμε προς την ουράνιο πατρίδα, να αρκούμαστε σε αυτά τα αναγκαία, σαν να τρεφόμαστε σε στρατόπεδο. Να αθλείσαι σαν καλός στρατιώτης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Κακοπάθησε σαν καλός στρατιώτης και άθλησε νόμιμα, για να στεφανωθείς, γνωρίζοντας εκείνο, ότι κάθε αγωνιζόμενος, πάντοτε εγκρατεύεται. Αυτό που ήλθε στο νου μου τώρα που μιλώ, αξίζει να μην το παραβλέψουμε· ότι δηλαδή στους κοσμικούς μας στρατιώτες ανάλογα με τους κόπους αυξάνεται το συσσίτιο, στους πνευματικούς δε οπλίτες, αυτός που έχει τη λιγότερη τροφή έχει το μεγαλύτερο αξίωμα. Διότι, όπως η περικεφαλαία μας διαφέρει κατά τη φύση προς τη φθαρτή, διότι η ύλη αυτής είναι ο χαλκός, η δε άλλη έχει συσταθεί από την ελπίδα της σωτηρίας και η ασπίδα σε εκείνους μεν έχει κατασκευασθεί από ξύλο και δέρμα, σε μας δε είναι το δόρυ της πίστεως, και εμείς μεν έχουμε περιφραχθεί με το θώρακα της δικαιοσύνης, εκείνοι δε περιτυλίγουν κάποιον αλυσιδωτό χιτώνα, και για μας μάχαιρα προς την άμυνα είναι αυτή του αγίου Πνεύματος. Εμάς τα δόγματα της ευσεβείας μας δυναμώνουν, εκείνους, δε, το γέμισμα της κοιλιάς είναι αναγκαίο. Επειδή, λοιπόν, ο χρόνος που γυρίζει μας έφερε τις πολυπόθητες αυτές ημέρες, σαν παλαιές τροφούς, χαρούμενoι ας τις υποδεχθούμε· με αυτές η Εκκλησία μας ανέθρεψε στην ευσέβεια. Προκειμένου, λοιπόν, να νηστεύσεις μη σκυθρωπάσεις φαρισαϊκώς, αλλ’ ευαγγελικώς λάμπρυνε τον εαυτό σου, δηλαδή, να μην πενθείς για τη στέρηση της κοιλιάς, αλλά να χαίρεσαι ολόψυχα τις πνευματικές απολαύσεις. Διότι, γνωρίζεις ότι «η σάρκα επιθυμεί εναντίον του πνεύματος, το δε πνεύμα εναντίον της σάρκας». Επειδή, λοιπόν, αυτά αντιτίθενται μεταξύ τους, ας μειώσουμε την αδυναμία της σάρκας, ας αυξήσουμε δε τη δύναμη των ψυχών, ώστε με τη νηστεία, αφού λάβουμε τα νικητήρια κατά των παθών, να φορέσουμε και τα στεφάνια της εγκράτειας. Η νηστεία χωρίς οινοποσία, χωρίς μέθη. Για αυτό στις μέρες της νηστείας δεν επιτρέπεται η κατάλυση «oίνoυ και ελαίου».

Εμπρός, κάμε, λοιπόν, τον εαυτό σου άξιο για την τόσο σεμνή νηστεία, μη διαφθείρεις με τη σημερινή μέθη την αυριανή εγκράτεια. Κακός ο συλλογισμός, πονηρή η σκέψη. Κανείς, ενώ πρόκειται να νυμφευθεί γυναίκα σεμνή σύμφωνα με τους νόμους του γάμου, δεν βάζει στο σπίτι του προηγουμένως παλλακίδες και πόρνες. Διότι, η νόμιμος σύζυγος δεν ανέχεται τη συνοίκηση με τις διεφθαρμένες. Μη, λοιπόν, και συ, ενώ αναμένεται νηστεία, οδηγείς πρώτα τη μέθη, τη δημόσια πόρνη, τη μητέρα της αναισχυντίας, τη φίλη του γέλωτα, τη μανιακή, την εύκολη σε κάθε ιδέα ασχημοσύνης. Δεν θα μπει η νηστεία και η προσευχή σε ψυχή, που λερώθηκε από τη μέθη. Τον νηστευτή μέσα στις ιερές αυλές προσδέχεται ο Κύριος, τον μέθυσο σαν ακάθαρτο και ανίερο δεν τον δέχεται. Εάν έρχεσαι μεθυσμένος στη νηστεία, ποιο είναι το όφελός σου; Διότι, εάν σε αποκλείει η μέθη από τη βασιλεία, πού σου είναι, λοιπόν, χρήσιμη η νηστεία; Δεν βλέπεις, ότι και οι πιο έμπειροι δαμαστές, ενώ περιμένουν τους αγώνες, με τη δίαιτα προετοιμάζουν τα άλογα που θα αγωνιστούν; Συ δε ξεπίτηδες καταπιέζεις τον εαυτό σου με το χορτασμό. Η κοιλιά, όμως, βαρυφορτωμένη, όχι μόνον για το δρόμο, αλλά ούτε και για τον ύπνο είναι κατάλληλη, διότι καταπιεζόμενη από το βάρος, δεν μπορεί να ηρεμήσει, αλλ’ αναγκάζεται πολλές φορές να γυρίζει πότε από τη μία και πότε από την άλλη πλευρά.

Η νηστεία προφυλάσσει τα νήπια, σωφρονίζει το νέο, κάνει σεβαστό το γέροντα, διότι τα γεράματα είναι πιο σεβαστά, όταν στολίζονται με τη νηστεία. Για τις γυναίκες στολίδι ταιριαστό, φυλακτήριο της συζυγικής ζωής, τροφός της παρθενίας. Τρυφερά γέλια και πορνικά, τραγούδια και έξαλλοι χοροί αμέσως από την πόλη απομακρύνονται, σαν να έχουν φυγαδευθεί από κάποιο αυστηρό δικαστή, τη νηστεία. Η νηστεία είναι η βάση της ειρήνης του κόσμου. Εάν δε όλοι αυτήν εδέχοντο ως σύμβουλο για αυτά, που πρέπει να πράττουμε, τίποτε δεν θα εμπόδιζε να είναι άκρα ειρήνη σε ολόκληρη την οικουμένη. Oύτε τα έθνη θα επαναστατούσαν μεταξύ τους, ούτε τα στρατεύματα θα έρχονταν σε σύρραξη. Δεν θα κατασκευάζονταν όπλα, εάν επικρατούσε η νηστεία, δεν θα εγίνονταν δικαστήρια, ούτε θα φυλακίζονταν μερικοί, ούτε γενικώς θα φιλοξενούσαν oι ερημιές κακοποιούς ή οι πόλεις τους συκοφάντες ή η θάλασσα τους πειρατές. Εάν όλοι ήταν μαθητές της νηστείας, δεν θα ήταν τόσον πολυστένακτη η ζωή μας και γεμάτη από κατήφεια. Διότι, είναι φανερό ότι θα δίδασκε σε όλους όχι μόνον την εγκράτεια από τα φαγητά, αλλά και της φιλαργυρίας και πλεονεξίας και κάθε κακίας την ολοκληρωτική αποστροφή και αποξένωση. Εάν αυτά είχαν αποβληθεί, τίποτε δεν θα εμπόδιζε με βαθειά ειρήνη και αταραξία ψυχών τη ζωή μας να περάσουμε.

Τι είναι η νηστεία; Η νηστεία, είναι η ομοίωση των Αγγέλων, η συγκάτοικος των δικαίων, η εγκράτεια της ζωής. Αυτή τον Μωϋσή έκαμε νομοθέτη. O, δε, Σαμουήλ είναι καρπός της νηστείας. Αυτή ανέθρεψε τον μεγάλο Σαμψών, και έως τότε που συντρόφευε τον άνδρα, κατά χιλιάδες φονεύονταν οι εχθροί, και κατακρημνίζονταν οι πύλες των πόλεων, και τα λιοντάρια δεν άντεχαν την δύναμη των χεριών του. Όταν, δε, τον κατέλαβε η πορνεία και η μέθη, αιχμαλωτίσθηκε από τους εχθρούς του, και αφού τον τύφλωσαν έγινε παιχνίδι στους δούλους των αλλοφύλων. Αφού νήστευσε ο Ηλίας σταμάτησε τον ουρανό επί τρία χρόνια και έξι μήνες για να μη βρέξει. Δεχθείτε αυτήν, οι φτωχοί, τη συγκάτοικό σας και ομοτράπεζο. Οι δούλοι, την ανάπαυση από τους συνεχείς καμάτους της υπηρεσίας. Οι πλούσιοι, αυτήν που σας γιατρεύει από τη βλάβη του χορτασμού και με τη μεταβολή κάνει πιο τερπνά αυτά, που από τη συνήθεια περιφρονούνται. Οι άρρωστοι, τη μητέρα της υγείας. Οι υγιείς, το φυλακτήριο της υγείας. Για τούτο οι πιο έμπειροι με τη νηστεία αφαιρούν το πλεονάζον πάχος, ώστε να μη συντριβεί η δύναμη με το βάρος της παχυσαρκίας. Έτσι σε κάθε έργο και σε κάθε σωματική ιδιοσυγκρασία βρίσκεται η ωφέλεια της νηστείας και σε όλα ομοίως αρμόζει, στα σπίτια, στις αγορές, στις νύκτες, στις μέρες, στις πόλεις, στις ερημιές. Αυτή, λοιπόν, που με τόσα μέσα χαρίζει σε μας το καλό, ας υποδεχθούμε με χαρά, κατά το λόγο του Κυρίου, χωρίς να είμαστε κατηφείς, όπως οι υποκριτές, αλλά το χαρωπό της ψυχής χωρίς προσποίηση να δείχνουμε. Η νηστεία είναι η αρχή της μετανοίας. Δεν αρκεί βεβαίως μόνον η αποχή από τις τροφές, για την επαινετή νηστεία, αλλά ας νηστεύσουμε νηστεία δεκτή, ευάρεστη στον Θεό. Αληθινή νηστεία είναι η αποξένωση από το κακό, η εγκράτεια της γλώσσας, η αποχή από το θυμό, ο χωρισμός από τις επιθυμίες, την καταλαλιά, το ψεύδος, την ψευδορκία. H στέρηση από αυτά είναι αληθινή νηστεία. Μέσα σε αυτά, λοιπόν, η νηστεία είναι αγαθό. Η πνευματική νηστεία είναι η έλλειψη του ορθοδόξου λόγου που κάνει την ψυχή ατροφική και παγερή. Όλες τις επόμενες μέρες θα σας προσφέρει γεύμα το Πνεύμα το άγιον και με πρωϊνές και εσπερινές τέρψεις. Κανείς ας μη λείψει με τη θέλησή του από την πνευματική ευωχία. Με όλα αυτά πλούσια, αφού χορτάσουμε, είθε να βρεθούμε άξιοι της ευφροσύνης και στο νυμφώνα μαζί με τον Ιησού Χριστό, τον Κύριό μας, στον οποίον ανήκει η δόξα και το κράτος στους αιώνες.

Επιμέλεια: Δρ Ελένη Ρωσσίδου-Κουτσού, Φιλόλογος-Βυζαντινολόγος

π.Αντρέι Κουριάεβ-Κι αν υπάρχει εξωγήινη ζωή η εκκλησία τους δέχεται όλους

 

Ένας καθηγητής της Θεολογικής Ακαδημίας της Μόσχας,ο αρχιδιάκονος Αντρέι Κουράιεβ,λέει ότι η πιθανή νέα ''ανακάλυψη'' των αμερικανών αστρονόμων-ότι υπάρχει εξωγήινη ζωή-δεν συγκρούεται με την ορθόδοξη θεολογία.

«Τον 18ο αιώνα,όταν ανακάλυψαν την Αφροδίτη,ο Λεμονόσοφ είχε πει ότι ίσως να υπαρχει ζωή εκεί και ότι σ'αυτή την περίπτωση υπάρχουν δύο πιθανότητες:Ή αμάρτησαν όπως εμείς ή όχι»ανέφερε ο π.Ανδρέας σε απεσταλμένο του Interfax
Μ'αυτόν τον τρόπο σχολίασε την είδηση η οποία ανέφερε ότι Αμερικανοί αστονόμοι ανακάλυψαν έναν νέο πλανήτη στον οποίο οι σύνθήκες είναι παρόμοιες με τη γη,γεγονός που τους έκανε να συμπαιράνουν ότι εκεί υπάρχει ζωή.
Ο π.Ανδρέας τονίζει ότι συμφωνει με τον Λομονόσωφ:«Εαν οι εξωγήινοι είναι αναμάρτητοι τότε δεν έχουν ανάγκη τη θυσία του Χριστού στο Γολγοθά,εαν όμως έχουν αμαρτήσει ο Χριστός σταυρώθηκε και για αυτούς»αφού οι κάτοικοι άλλων πλανητών ήταν αγνωστοι στους Αποστόλους.
Ο Ρώσος θεολόγος τόνισε ακόμη ότι και ''στην εποχή τους οι Αποστόλοι δεν γνώριζαν τίποτα περί υπάρξεως κατοίκων στην Αυστραλία ή στην Αμερική,ωστόσο εκεί υπήρξαν ολόκληροι πολιτισμοί.Παρ'όλα αυτά ο χριστιανισμός τους δέχθηκε χωρίς να επηρεαστεί ιδιαίτερα από εκείνους,αντιθέτως μάλιστα ο χριστιανισμός έμεινε ίδιος ακόμη και στην Αυστραλία''
«Εαν οι εξωγήινοι είναι πρόσωπα με σάρκα,λογική και ελεύθερη βούληση,τότε ότι διδάσκει ο χριστιανισμός ισχύει και για εκείνους»διευκρινίζοντας ότι«εγώ δεν πιστεύω σε μια συνάντηση με εξωγήινα λογικά όντα»
Η ορθόδοξη εκκλησία διδάσκει ότι τα πνεύματα μπορούν να αποκτήσουν σάρκα και οστά και να επικοινωνήσουν με τους ανθρώπους,θυμίζει ο π.Ανδρέας,
Στη συνέχεια λέγει ότι εαν ένας εξωγήινος εμφανιστεί με τη μορφή ενός πνεύματος που ''προσβάλει το Χριστό'',δίνοντάς του το'' φιλί του Ιούδα'' τότε πρόκειται για δαιμονα και ίσως ο σκοπός του να ειναι να μας πείσει ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός,αλλά μόνο ένας διερμηνέας κάποιων ''μυστικών γνώσεων''
Δεν έχει σημασία που ζουν αυτοί οι ''καθηγητές''-στα Ιμαλάια ή σε κάποιο πλανήτη.Οι μύθοι μπορεί να είναι διαφορετικοί.Όλοι όμως έχουν τον ίδιο αντιχριστιανικό σκοπό.


πηγή-www.interfax-religion.com

Ο Μέγας Αθανάσιος

Είναι κοινή διαπίστωση, μα και λυπηρά δυστυχώς, στις ημέρες μας αντιστραφήκανε οι όροι. Οι όροι της λογικής, της τάξεως και της ευπρέπειας. Τα κάτω, τα μικρά, τα ανάξια λόγου τα βάλαμε στα επάνω σκαλοπάτια της κλίμακος των αξιών και τα μεγάλα στα χαμηλά. Σεβόμαστε, αναγνωρίζουμε και ηρωποιούμε τους μικρούς, τους ανάξιους, αντί τους μεγάλους και τους άξιους. Τους μεγάλους ευεργέτες της ανθρωπότητας, τους κορυφαίους της επιστήμης, των τεχνών και των γραμμάτων, τους ήρωες της πίστεως και της πατρίδας τους περιφρονούμε, δεν τους αναγνωρίζουμε.

Είμαι βέβαιος ότι, οι περισσότεροι, της νέας γενιάς, γνωρίζουν πιο πολλά για τους διάφορους ηθοποιούς, τραγουδιστές, χορευτές, ποδοσφαιριστές, παρά για τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, για τον Θεμιστοκλή και τον Αλκιβιάδη, για τον Κολοκοτρώνη και τον Μακρυγιάννη και τους άλλους ήρωες της πατρίδας μας, που όμως ένεκα της θυσίας τους απολαμβάνουμε εμείς τώρα την ελευθερία μας.

Για τον άγιο Αθανάσιο που υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους αγωνιστές της πίστεώς μας, της Ορθοδόξου πίστεώς μας, πολύ λίγοι και λίγα γνωρίζουμε. Αλήθεια τι γνωρίζουμε για τη ζωή, τους αγώνες και τα βάσανα του; Και όμως, η ιστορία, τον θεωρεί, τον αναγνωρίζει ως τον ηρωικότερο των αγίων και των αγιώτερο των ηρώων.

Και επειδή ακριβώς υπάρχει αυτή η κατάσταση της ανατροπής των πάντων, στην κλίμακα των αξιών, επειδή τα αληθινά μεγάλα και τους πραγματικά μεγάλους τους βάζουμε στα κατώτερα σκαλοπάτια των αξιών και βάλαμε τα μικρά και τους μικρούς ψηλά και αγωνιζόμαστε, για τούτο, πιο πολύ να τα αποκτήσουμε και να τους μοιάσουμε, αυτούς τους αναξίους, για τούτο και εμείς, υπηρέτες του αγαθού, του ορθού και του λογικού, και σαν άνθρωποι του Θεού που θέλουμε την αλήθεια του Θεού, την τάξη και την ορθότητα και που έχουμε καθήκον και υποχρέωση να καθοδηγούμε τους ανθρώπους στα σωστά και τα πρέποντα, θα σας παρουσιάσω τη μεγάλη προσωπικότητα, που όχι μόνο υπήρξε ο ηρωικότερος των αγίων και ο αγιότερος των ηρώων, αλλά και ο πατέρας της Ορθοδοξίας. Και αυτός δεν είναι άλλος παρά ο άγιος Αθανάσιος, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας, αυτός που πήρε και τον τίτλο Μέγας.

Είναι πατέρας της Ορθοδοξίας, γιατί αυτός γέννησε με το μυαλό του, το φωτισμένο από το Θεό, όλα εκείνα, τους όρους και τα διδάγματα, που μας ξεκαθαρίσανε το έδαφος της πίστεως μας από τις διάφορες αιρετικές διδασκαλίες. Είναι αυτός που αγωνίστηκε όσο κανένας άλλος για να διαφυλάξει την Ορθοδοξίαν άσπιλον και αμόλυντο και να την έχουμε και μεις σήμερα καύχημα μας.

Ακόμη κάτι. Πήρε τον τίτλο Μέγας και για δύο λόγους και για τους αγώνες του, μα και για την πρακτική ζωή του, για την αγιότητα του. Δεν είναι το αξίωμα του μονάχα που του έδωσε τον τίτλο του μεγάλου, είναι και η αρετή του.

Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος σε εγκωμιαστικόν του λόγο γι' αυτόν, τον ταυτίζει με την ιδίαν την αρετήν. Λέγει δε, « Αθανάσιον επαίνων αρετήν επαινέσομαι. Ταυτόν γαρ εκείνο τε ειπείν και επαινέσαι». (Επαινώντας τον Αθανάσιον θα επαινέσω την αρετήν. Γιατί Αθανάσιος και αρετή είναι το ίδιο πράγμα. Όταν αναφέρομαι εις αυτόν επαινώ την αρετήν). (Γρηγ. του Θεολόγου Λόγος Κ.Α.' Β.Ε.Π.Ε.Σ., τόμος 59, σελ. 148).

Λοιπόν, αγαπητοί μου, και εγώ για όλα αυτά, θα σας πω για τον βίον και την δράσιν του Αγ. Αθανασίου. Και θα δείτε πραγματικά ότι, τα όσα σας είπα είναι όχι μόνο αληθινά, μα και πόσον στερούνται, από την πραγματικότητα. Γιατί ο Αθανάσιος βρίσκεται πέραν πάσης περιγραφής.

Και ύστερα πάλι, που τώρα στους καιρούς μας, ιδιαίτερα οι αιρέσεις και οι αιρετικοί οργιάζουν κυριολεκτικά, πολύ θα διδαχθείτε, πολύ θα ωφεληθείτε από τη ζωή του, τους αγώνες και το παράδειγμα του Μ. Αθανασίου, που τον γιορτάζουμε στις 18 Ιανουαρίου μαζί με ένα άλλο εξέχοντα ιεράρχη τον Κύριλλο Αλεξανδρείας, που μακάρι να έχουμε τις ευχές και τις ευλογίες τους.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΑ

Τους γονείς του Μ. Αθανασίου ακριβώς δεν τους γνωρίζουμε. Δεν έχουμε πληροφορίες για αυτούς. Μα φαίνεται ότι ήσαν ευσεβείς άνθρωποι, γιατί την ευσέβεια διδάξανε στο παιδί τους. Από μικρό παιδί, τον ποτίσανε με τα νάματα τής χριστιανικής θρησκείας, από μικρό τον θρέψανε με το μάννα τής θεϊκής τροφής.

Και τούτο το καταλαβαίνουμε, γιατί βρίσκουμε τον Αθανάσιο από μικρό παιδί να ζει με τον Θεό, με τα του Θεού. Και έζησε όχι μονάχα έτσι αφηρημένα και γενικά τα του Θεού, μα έμπρακτα και εφηρμοσμένα και στην αρετή και στα μυστήρια τής Εκκλησίας μας. Δεν έπαιζε άλλα παιχνίδια, τα παιχνίδια του ήταν θρησκευτικά. Παίζανε με τα άλλα συνομήλικα παιδιά του, αναπαράσταση τής Θ. Λειτουργίας και των άλλων μυστηρίων της Εκκλησίας μας.

Μια φορά μάλιστα, κάποια μέρα, που οι χριστιανοί της Αλεξανδρείας, είχαν μεγάλη γιορτή εις μνήμην του επισκόπου Πέτρου, που μαρτύρησε κατά τον διωγμό του Μαξιμίνου, ο Αθανάσιος με άλλα παιδιά παίζανε στην ακροθαλασσιά διάφορα εκκλησιαστικά παιχνίδια. Εκεί κοντά βρισκόταν και το σπίτι του Πατριάρχου Αλεξάνδρου, Αλεξανδρείας. Ο Πατριάρχης εκείνη την ήμερα είχε καλέσει και μερικούς άλλους κληρικούς να φάνε μαζί του το μεσημέρι. Εκεί λοιπόν που τους περίμενε, κοιτάζει για μια στιγμή από το παράθυρο και βλέπει τα παιδιά να παίζουν ένα παιχνίδι. Του τράβηξε την προσοχή ιδιαίτερα τούτο το παιχνίδι. Παρατηρεί, ότι τα παιδιά έπαιρνε το κάθε ένα και ένα ρόλο, θα έλεγε κανείς, των αξιωματούχων της Εκκλησίας. Το ένα ήταν αναγνώστης, το άλλο διάκονος, άλλο ιερέας και το άλλο επίσκοπος.

Τον Αθανάσιο τον χειροτονήσανε Πατριάρχη και στο τέλος παρατηρεί με κατάπληξη, μα και με ιερή συγκίνηση, ότι βαφτίζανε ένα παιδάκι. Η έκπληξη και η χαρά του Πατριάρχη ήταν απερίγραπτη. Τα παιδιά κάνανε τη βάπτιση ακριβώς κατά την τάξιν της Εκκλησίας. Όλα τα παιδιά βοηθήσανε, προΐστατο δε ο Αθανάσιος.

Αυτός καθοδηγούσε όλα τα άλλα τα παιδάκια πώς και τι να κάνουν. Κατασυγκινημένος ο Πατριάρχης Αλέξανδρος, κάλεσε τα παιδάκια και ήλθανε κοντά του. Τα αγκάλιασε, τα ασπάσθηκε, τα ευλόγησε, τους έδωσε τις ευχές του. Η παράδοση λέγει ότι ύστερα, όταν ο Πατριάρχης έμαθε, ότι το παιδάκι που βαπτίσανε, ο Αθανάσιος και οι περί αυτόν, ήταν αβάπτιστο πραγματικά, ανεγνώρισε την βάπτιση που έκανε ο Αθανάσιος και τα άλλα παιδιά. Απλώς όμως συμπλήρωσε ο ίδιος, με το μυστήριο του Χρίσματος που γίνεται πάντα μετά το βάπτισμα. Εν πάση περίπτωση ο Πατριάρχης, φωτισμένος και από τον Θεό, πρόσεξε ιδιαίτερα τον Αθανάσιο. Κάλεσε τους γονείς του, τους παίνεψε για το παιδί τους και για την ανατροφή που του δώσανε και τους συμβούλεψε για το πως να το καθοδηγήσουν στον δρόμο του Θεού, πως να διαφυλαχθεί ανέγκιχτο από τις παγίδες του σατανά, πως να διατηρηθεί αγνό και αμόλυντο από την απατηλή και προκλητική γλυκύτητα της αμαρτίας. Τους είπε ακόμη, ότι έπρεπε να μορφώσουν τον Αθανάσιο, να μάθει γράμματα, και πιο πολύ εκείνα, που είναι αναγκαία και απαραίτητα για να γνωρίσει πιο καλά τον Θεό και τα του Θεού. Και έτσι να εφαρμόζει το άγιο θέλημα Του και να ζήσει πιο ενάρετα και πιο άγια.

Ο Πατριάρχης διείδε στη ψυχή, στην παιδική ψυχή του Αθανασίου, ότι αυτός προωριζότανε να γίνει μεγάλος μεγάλος. Μεγάλος για τη δόξα του Χριστού, για την πίστη των Χριστιανών. Για τούτο, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τον Αθανάσιο. Τον παρακολουθούσε στο μεγάλωμα και στην ανάπτυξή του. Είπε μάλιστα στους γονείς του, σαν γίνει δεκαοκτώ χρονών, να τον φέρουνε κοντά του. Και έτσι έγινε.

Για την μόρφωση που πήρε ο άγιος δεν γνωρίζουμε και πάλι πολλά πράγματα. Τότε στην Αλεξάνδρεια υπήρχαν φημισμένες σχολές ανωτέρας μορφώσεως και ξακουστοί διδάσκαλοι. Ο Αθανάσιος, σίγουρα, θα παρακολούθησε τέτοιες σχολές, θα πήρε τέτοια μαθήματα, όχι όμως πολλά. Δεν ενέσκυψε στη βαθειά φιλολογία, φιλοσοφία, νομική κτλ. σαν τον Άγιο Βασίλειο ή τον Γρηγόριο τον Θεολόγο. Ο Θεός όμως τον φώτισε και σπούδασε, μελέτησε όλα εκείνα που του ήσαν ύστερα απαραίτητα και αναγκαία για το μεγάλο του έργο. Για την υποστήριξη και σταθεροποίηση της Ορθοδοξίας. Λέγει ο άγιος Γρηγόριος στο εγκώμιο του, που σας ανέφερα και προηγουμένως, ότι «ολίγα των εγκυκλίων εφιλοσόφησεν του μη δοκείν πάντα πάσι των τοιούτων των απείρως έχειν» (Φιλοσόφησε λίγο από τα εγκυκλοπαιδικά και τούτο για να μη φαίνεται σ' αυτά ότι δεν έχει καμμίαν πείραν, καμμίαν γνώσιν) (ΡG 35 1088 Β).

Εκεί πού ενέσκυψε πιό πλατειά και πιό βαθειά ήταν στην Αγ. Γραφή, την Π. και Κ. Διαθήκην. Αυτήν την έμαθε απ' έξω. Και για τούτο συνδιάζοντας την των δύο ειδών μόρφωσιν διέπρεψε στην όλη ενάρετον ζωήν του, όπως επίσης και στους αγώνες του, υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως. Με τα παρακάτω πάλι λόγια, ο άγιος Γρηγόριος τον χαρακτηρίζει «όρον μεν επισκοπής είναι τον εκείνου βίον και τρόπον, νόμον δε Ορθοδοξίας τα εκείνου δόγματα» (Ο βίος του ήτανε όρος, δόγμα και τρόπος, παράδειγμα για την επισκοπική ζωή κάθε ιεράρχου και νόμος οι εντολές και οι αποφάσεις του) (ΡG 103 420 Β). Λοιπόν, ο Αθανάσιος πατέρας της Ορθοδοξίας, στύλος της Ορθοδοξίας. Παράδειγμα προς μίμησιν, από κάθε ορθόδοξον χριστιανόν, μα προ πάντων, κάθε κληρικού και μάλιστα αυτού που κατέχει τον ανώτατον βαθμόν του Επισκόπου, πρότυπον ή μάλλον «τύπον Χριστού», όπως θέλει κάθε επίσκοπον και ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος.

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ

Όταν έγινε δεκαοκτώ χρονών οι γονείς τον Αθανασίου τον πήγανε στον Πατριάρχη, όπως εκείνος τους είχε ζητήσει, τότε που τους κάλεσε και τους μίλησε για τον Αθανάσιο, τότε που ήτανε παιδί και που με τα άλλα παιδιά κάνανε εκείνη τη βάπτιση.

Ο Πατριάρχης ήτανε ένας πολύ καλός και άγιος ποιμενάρχης. Είχε πολλές καλωσύνες και αρετές. Ήτανε «φιλόθεος, φιλάνθρωπος, φιλόπτωχος, καταδεκτικός, πράος, επιεικής», μα και αυστηρός στην αλήθεια και την αγιότητα. Ήτανε ένας άγιος.

Βρήκε λοιπόν εκεί και καλό παράδειγμα ο Αθανάσιος. Ακόμη, εκεί στο Πατριαρχείο έβλεπε να περνάνε λαϊκοί, κληρικοί και επίσκοποι επίσης, που πολλοί φέρανε στο σώμα τους, τα στίγματα των παθημάτων του Χριστού, από τα μαρτύρια και τα βασανιστήρια που υφίσταντο κατά τους διωγμούς. Είδε άλλους να κουτσαίνουν, άλλους να μην βλέπουνε, άλλους να τους λείπει ένα χέρι, ένα αυτί ή και τα δύο, ή γενικά κάτι από τα μέλη του σώματος τους. Ναι, πολλοί ήσαν οι ακρωτηριασμένοι, οι άρρωστοι, οι ταλαιπωρημένοι από τις φυλακίσεις, τα φρικτά βασανιστήρια, από τις κακουχίες γενικά, που υπέστησαν για την χάριν και την δόξαν του Χριστού μας. Με ένα λόγο ο Αθανάσιος μπορούσε να δει και να διδαχθεί τα μέγιστα, από το παράδειγμα των αγωνιστών και των ηρώων της πίστεως μας. Και πραγματικά αυτοί, όχι μονάχα του εμπνεύσανε την αγωνιστικότητα και το ηρωικό φρόνημα στην ψυχήν, μα και του την γεμίσανε, του την πληρώσανε μέχρις επάνω. Και έτσι, όπως είπαμε και πιο πάνω, ξεπέρασε όλους τους άλλους και ανεδείχθει «ο ηρωικότερος των αγίων και ο αγιότερος των ηρώων». Τον βοήθησε τα μέγιστα και ο Πατριάρχης. Και με τις συμβουλές και με το παράδειγμα του.

Λίγο αργότερα ο Αθανάσιος, έτσι νεαρός στην ηλικία, επισκέφθηκε και ήλθε σε στενή επαφή με τους μοναχούς της ερήμου της Αιγύπτου. Τότε η διψώσα έρημος εποτίζετο, τότε η άγονος έρημος εκαρποφορούσε. Την ποτίζανε οι μοναχοί με τα δάκρυα της μετανοίας τους, οι ίδιοι την καρποφορούσανε με τους αγώνες και τις αγωνίες τους, με την εις την βάθος καλλιέργειαν της ψυχής τους. Ναι, οι μοναχοί τότε φθάσανε σε ύψη αρετής, σε σφαίρες αγιότητος, θαυματουργούσανε, επιτελούντες θαύματα μεγάλα και εξαίσια.

Όλα τα είδε, τα άκουσε, τα έζησε ο Αθανάσιος. Συνεδέθη με μεγάλους ασκητές της ερήμου, με τον καθηγητή της ερήμου τον άγιο Αντώνιο. Και από αυτούς πήρε ιδιαίτερα μαθήματα. Μαθήματα αγωνιστικότητας, μαθήματα νηστείας, αγρυπνίας, προσευχής, μαθήματα αρετής και αγιότητας. Και για τούτο αργότερα δεν υστέρησε καθόλου από αυτούς. Αντίθετα και πολλούς τους ξεπέρασε. Και για τούτο υπήρξε Μέγας. Σε όλα Μέγας.

Η ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ

Πατριάρχης, βλέποντας όλα αυτά τα προσόντα και τα χαρίσματα, μα και τις αρετές του Αθανασίου, τον έκρινε άξιο για κληρικό. Και το έτος 312 τον χειροτόνησε αναγνώστη και τον προσέλαβε για γραμματέα του. Ύστερα από επτά χρόνια τον χειροτόνησε διάκονό του.

Και ενώ ήτανε διάκονος ο Αθανάσιος είχε καταστεί σύμβουλος του Πατριάρχου Αλεξάνδρου. Ο Πατριάρχης τον πήρε μαζί του στη Νίκαια και έλαβε μέρος στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο, που έγινε το 325 μ.Χ. Εδώ ο Αθανάσιος θριάμβευσε, ανεδείχθει ανώτερος όχι μονάχα του πατριάρχου του, μα και όλων των άλλων που λάβανε μέρος στην μεγάλη αυτήν Σύνοδον. Για την δράσιν του, για την δραστηριότητά του και για τις ιδέες του στη Σύνοδο αυτή, θα τα πούμε πιο κάτω.

Ο Αθανάσιος τούτα τα χρόνια εξέδωσε και τα πρώτα συγγράματά του, «Λόγος κατά Ελλήνων» και «Περί ενανθρωπήσεως του Λόγου». Με το πρώτο έδωσε απάντηση στους ειδωλολάτρες που υποστήριζαν την πολυθεΐαν. Τους απέδειξε με τούτη τη μελέτη του, ότι ένας είναι ο Θεός. Συγκεκριμένα εκείνοι υποστήριζαν ότι υπάρχει και θεός του κακού. Μα ο Αθανάσιος τους απέδειξε, ότι ένας και μοναδικός είναι ο Θεός. Το κακό υπάρχει ανεξάρτητα από τον Θεό. Γιατί, τι Θεός θα ήταν, αν αυτός ο Θεός θέλησε και έφτιαξε το κακό; Σίγουρα, Θεός δεν θα μπορούσε να είναι. Δαίμονας ναι, όχι όμως Θεός, Θεός αγαθός αληθινός. Έτσι όπως το λέγει και η Αγ. Γραφή, «Κύριος ο Θεός ένας είναι».

ΑΡΕΙΟΣ ΚΑΙ Α' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

Μα σαν άρχισε ο Αθανάσιος και συνεχιζόταν ο πόλεμος κατά της ειδωλολατρείας, ξέσπασε στους κόλπους της Εκκλησίας ένα μεγάλο κακό.

Ο Άρειος που καταγώτανε από τή Λιβύη και πού χειροτονήθηκε στην Αλεξάνδρεια σαν ιερέας και αργότερα πήρε και το οφφίκιο του πρωθιερέα, θέλησε να ανατρέψει την τάξη της Εκκλησίας που είχε και πίστευε μέχρι τότε. Με την ύπουλη και κατά τα άλλα γλυκειά του διδασκαλία, θέλησε να νοθέψει την πίστη μας, να καταστρέψει την Ορθοδοξία μας. Αφού άφησε και μπήκε μέσα του ο σατανάς, αυτός του υπέβαλλε ιδέες λανθασμένες και αμαρτωλές για τον Χριστό μας. Τον πήρε ο εγωισμός, ότι αυτός τα ήξερε όλα καλύτερα, και από τους πατριάρχας και από τους μάρτυρας και ομολογητάς της Εκκλησίας μας. Ακόμη και από τους οσίους και ασκητές της ερήμου, που με την αγιασμένη τους ζωή θαυματουργούσανε κιόλας. Παραδεχόταν και δίδασκε πράγματα αιρετικά, βλάσφημα για τον Χριστό μας. Ισχυριζόταν ότι ο Χριστός δεν ήταν Θεός, αλλά το πρώτον κτίσμα, δημιούργημα του Θεού. Ότι δεν είναι ίσιος με τον Θεό Πατέρα, μα είναι δεύτερο και κατώτερο δημιούργημα του, πλάσμα του Θεού. Και μάλιστα έλεγε «ην ποτέ ότε ουκ ην». Ήταν κάποτε, υπήρξε καιρός προηγουμένως που δεν ήταν ο Χριστός. Το δεύτερο πρόσωπο της Αγ. Τριάδος δεν ήταν, δεν υπήρχε.

Με την ύπουλη, είπαμε, αυτή του διδασκαλία και με την γλαφυρότητα της γλώσσας του, μα και με κάποια ποιήματα του, δίδασκε την λανθασμένη αυτή διδασκαλία του. Και επειδή φαινόταν εξωτερικά πως ήταν και ευσεβής, τον ακολούθησαν πολλοί άνθρωποι. Άνθρωποι που δεν γνώριζαν την αλήθεια και την ορθότητα της πίστεώς μας.

Ανάμεσα σ' αυτούς και 700 νεαρές παρθένες και μερικοί κληρικοί που είχαν μεγάλη θέση και φαινόντουσαν σοβαροί και μυαλωμένοι. Έτσι άρχισε το κακό. Ο Πατριάρχης έβλεπε την ανάπτυξή του και ανησυχούσε. Για τούτο και ευθύς αμέσως παίρνει μέτρα για την καταστολή του.

Τώρα, γιατί ήταν τόσο μεγάλο κακό τούτα που δίδασκε ο Άρειος, θα σας εξηγήσω ευθύς αμέσως. Πρέπει να το ξέρετε, γιατί στους σημερινούς καιρούς μας πάλι εξουσιάζει ο σατανάς, υπάρχουν και διδάσκονται πολλές τέτοιες αιρέσεις. Και μάλιστα η παναίρεσις του χιλιασμού.

Λοιπόν αγαπητοί μου, σας λέγω πρώτα για την κάθε αίρεση. Ο Χριστός μας είπε: «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή». (Εγώ είμαι ο σωστός ο δρόμος, εγώ είμαι η αληθινή Αλήθεια, εγώ είμαι η πραγματική ζωή). (Ιωάν. ιδ' 6) Είναι λοιπόν η αλήθεια ο Χριστός.

Ο Ίδιος πάλι είπε ότι θα Ιδρύσει την Εκκλησία του. Και ο απ. Παύλος δήλωσε ότι η Εκκλησία είναι «στύλος και εδραίωμα της Αληθείας». (Η Εκκλησία είναι το στήριγμα πού κρατά και σταθεροποιεί την Αλήθεια). (Α' Τιμ. γ' 15)

Λοιπόν οι αιρετικοί, ναι όλοι οι αιρετικοί, είναι έξω της Εκκλησίας. Και εφ' όσον είναι έξω της Εκκλησίας είναι έξω της Αλήθειας. Άρα δεν κατέχουν ασινή και αλώβητον ανόθευτον την Αλήθειαν.

Ναι, νοθέψανε την Αλήθεια. Σμίξανε Χριστόν και σατανά. Αλήθεια και ψέμα.

Θα πει κάποιος μπορεί να είναι λίγο το ψέμα, μικρό το λάθος. Αγαπητοί μου, λίγο ή πολύ το ψέμα είναι του σατανά. Και πίστη στον σατανά λίγη ή πολλή δεν επιτρέπεται. Ο Χριστός θέλει όλη την πίστη μας θερμουργόν και ζέουσαν. Δεν δέχεται με κανένα τρόπο να ενωθεί με τον σατανά.

Πιο απλά. Λίγο πετρέλαιο στο προζύμη βρωμίζει όλο το ζυμάρι, καταστρέφει όλα τα ψωμιά. Λίγο δηλητήριο στην κατσαρόλα, δηλητηριάζει όλο το φαγητό. Και σας λέγω και σας το τονίζω, άλλωστε καμμιά αίρεση είναι με λίγο ψέμα, αλλά με πολύ όλες, άρα δηλητηριάζει τις σχέσεις μας με το Θεό, με την αλήθεια, δηλαδή με τον Χριστό. Αποκοπτώμαστε από Αυτόν, άρα χανώμαστε. Δεν υπάρχει σωτηρία εφ' όσον είμαστε αιρετικοί. Γιατί; Διότι:

1). Αν ο Χριστός δεν ήταν Θεός δεν θα υπήρχε σωτηρία του ανθρώπου, όλων των ανθρώπων. Ήταν και είναι τόσες πολλές και μεγάλες οι αμαρτίες που κανένας άνθρωπος, ή άγγελος ακόμη, δεν μπορούσε να σηκώσει το βάρος και το φορτίο τους.

2). Ακόμη, ο σατανάς ήταν και είναι πολύ δυνατός. Και μάλιστα μετά την πτώση των πρωτοπλάστων, η δύναμη του εξιψώθηκε με την αδυναμία που ήλθε στους ανθρώπους. Ποιος λοιπόν, άνθρωπος η άγγελος θα νικούσε τον σατανά; Κανένας. Μόνο ο Θεός θα το μπορούσε τούτο. Χρειαζόταν λοιπόν για την σωτηρία μας ο Θεός. Ένας Θεός. Μα πολλοί Θεοί δεν υπάρχουν. Και για τούτο το τρίτο πρόσωπο της Αγ. Τριάδος ο Ιησούς, Θεός αληθινός, εκ Θεού αληθινού σαρκώθηκε, έγινε άνθρωπος καθ' όλα όμοιος σαν και μας, εκτός αμαρτίας, και έσωσε τον άνθρωπο, το ανθρώπινο γένος. Δηλαδή αυτός που ήλθε, ο Ιησούς Χριστός, ήταν έτσι. Έτσι έπρεπε να ήταν. Θεός και άνθρωπος μαζί, Θεάνθρωπος. Διαφορετικά σωτηρία δεν υπήρχε. Δηλαδή, έτσι νικήθηκε ο σατανάς και οι δυνάμεις του.

3). Με το τίμιο και άπειρο σε αξία αίμα του Κυρίου μας πληρώθηκε και το λύτρο, το τίμημα για να αποκτήσει ο άνθρωπος την ελευθερία του, από την εξουσία του διαβόλου, από τα δεσμά της αμαρτίας.

Να λοιπόν, αγαπητοί μου, γιατί ο Λυτρωτής έπρεπε να είναι Θεός και άνθρωπος μαζί. Να γιατί, ή διδασκαλία του Αρείου ήταν λανθασμένη. Και σαν λανθασμένη, σαν ψεύτικη, δεν θα μπορούσε να σώσει τον άνθρωπο. Όμως ο αρχηγός της Άρειος και οι ομόφρονές του επέμεναν στην πλάνη τους και παράσυραν και πολλούς άλλους. Μεγάλο λοιπόν κακό ξέσπασε, μεγάλη σύγχυσις δημιουργήθηκε, μεγάλος σκανδαλισμός επεκράτησε. Η ειρήνη διώχθηκε και από την Εκκλησία και από την πολιτεία.

Ο πατριάρχης Αλέξανδρος, δεν χάνει καιρό. Λαμβάνει τα ενδεδειγμένα μέτρα. Καλεί όλους τους επισκόπους της Αλεξάνδρειας και της Μαρεώτιδος και τους δίνει να υπογράψουν επιστολή με την οποία ο πατριάρχης καλούσε τον Άρειο και τους ομόφρονές του να μετανοήσουν και να αποκηρύξουν την αίρεση τους.
Εν τω μεταξύ, κάλεσε Σύνοδο των επισκόπων της δικαιοδοσίας του, το 321 μ.Χ. Στη Σύνοδο έρχονται 100 περίπου επίσκοποι. Αφού μελέτησαν το θέμα, αναθεμάτισαν τον Άρειο, την αίρεση του και τους οπαδούς της.

Ο Άρειος έπειτα φεύγει για την Παλαιστίνη και εκεί συνεχίζει το ανόσιο έργο του.

Ο Αθανάσιος κοντά στον επίσκοπο του είναι όχι μονάχα το δεξί του χέρι, μα ακόμη και περισσότερο. Αυτός πιο πολύ σκέπτεται, μελετά και εργάζεται για το σταμάτημα του μεγάλου αυτού κακού.

Εν τω μεταξύ, είπαμε και προηγουμένως, επέρχεται σύγχυσις, ταραχή και τα πνεύματα όλο και εξάπτονται πιο πολύ. Ο Μ. Κωνσταντίνος που αντελήφθη ότι, αν άφηνε έτσι τα πράγματα μόνα τους σύντομα θα ξέσπαγε θύελλα, ανέλαβε πρωτοβουλίες. Συνεκάλεσε στη Νίκαια της Βυθηνίας Σύνοδο. Ήταν ή Α' Οικουμενική Σύνοδος.

Σε αυτήν πήραν μέρος έξοχοι ιεράρχες και μεγάλοι άγιοι της Εκκλησίας μας. Όπως ο άγιος Νικόλαος, επίσκοπος Μύρων της Λυκίας, ο όσιος Κορδούης, ο άγιος Σπυρίδωνας, Αμαθούντος της Κύπρου, ο όσιος Πανφούτιος, ο Μάρκελλος Αγγύρας κ.ά. Ανάμεσα στους παρευρισκομένους ήταν και μάρτυρες και ομολογητές της Εκκλησίας μας. Όπως και πιο μπροστά είπαμε, πολλοί φέρνανε και τα σημάδια του μαρτυρίου πάνω τους.

Αυτή η Α' Οικουμενική Σύνοδος, είπαμε, έλαβε χώραν τον Ιούλιον του 325 μ.Χ. Μαζεύτηκαν περί τους 318 θεοφόροι Πατέρες. Στην πρώτη συνεδρίαση τους πήρε μέρος και ο αυτοκράτορας Μ. Κωνσταντίνος. Με το χαιρετισμό του εξέφρασε και την ευχή του για ειρήνευση της Εκκλησίας.

Άρχισε η συζήτηση. Αναπτύχθηκε γιατί είναι αίρεση η διδασκαλία του Αρείου. Ύστερα κλήθηκε ο Άρειος να απαντήσει. Μα στα ερωτήματα που του τέθηκαν, εκείνος δεν απάντησε. Απλώς ξαναεπανέλαβε την αίρεση του. Ενώ δε, έλεγε τις βλάσφημες δοξασίες του, πολλοί άγιοι πατέρες τόσο στεναχωρήθηκαν που έκλεισαν τα αυτιά τους για να μην τον ακούνε. Λέγεται ότι ο άγιος Νικόλαος, τόσο στεναχωρήθηκε πού σηκώθηκε από τη θέση του και ράπισε τον Άρειο. Μίλησαν πολλοί και διάφοροι άγιοι πατέρες. Ο άγιος Σπυρίδωνας έκανε και το θαύμα του. Πήρε ένα κεραμίδι και στάθηκε στο μέσον. Το κράτησε στη χούφτα του, το ψήλωσε λιγάκι για να το βλέπουν όλοι και είπε: «Εις το όνομα του Πατρός» και βλέπουν όλοι ότι φωτιά έφυγε τότε από το κεραμίδι προς τα πάνω. Ύστερα συνέχισε: «Και του Υιού» και ευθύς νερό έτρεξε στη γη. Και μετά είπε: «Και του Αγίου Πνεύματος» και είδαν όλοι ότι στο χέρι του έμεινε χώμα. Και έτσι με το θαύμα αυτό κατη-σχύνθησαν οι αιρετικοί. Απεδείχθη το δόγμα τής Αγίας Τριάδος.

Στο τέλος, καταδικάστηκε ο Άρειος με την αίρεση του και τους οπαδούς του. Τα ονόματα τους διαγράφτηκαν από τα δίπτυχα τής Εκκλησίας. Ψηφίστηκαν τότε και τα επτά άρθρα του συμβόλου τής πίστεως. Ακόμη, δογμάτισε η Σύνοδος ότι, ο Χριστός είναι Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού, ομοούσιος με τον Πατέρα. Στη Σύνοδο ανεδείχθη, θριάμβευσε ο τότε διάκονος Αθανάσιος. Αυτός με τις σκέψεις του, με τα δυνατά του λόγια, με τα ακαταμάχητα επιχειρήματα του κατετρόπωσε τον Άρειο και τους οπαδούς του. Έκανε τους ορθόδοξους να κατανοήσουν καλύτερα και πιο ξεκάθαρα τις αλήθειες τής πίστεως μας και να αποφανθούν ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ήταν όχι μονάχα άνθρωπος, αλλά και Θεός μαζί. Θεάνθρωπος.

Ο Άρειος, μετά την καταδίκη του, ανεχώρησε στα μέρη της Παλαιστίνης όπου είχε ισχυρούς προστάτες. Πρώτος και καλύτερος ο Ευσέβιος Νικομήδειας πού μάλιστα συνδεόταν και με τον αυτοκράτορα.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

Ο Αλέξανδρος και ο Αθανάσιος γύρισαν ύστερα στην Αλεξάνδρεια και εργάζονται. Εργάζονται πυρετωδώς και ακούραστα για το ποίμνιον. Ο Αθανάσιος και εδώ αναδεικνύεται κορυφαίος. Ο Πατριάρχης τον αναγνωρίζει και πιο πολύ τον αγαπά. Μα περισσότερο ο Διάκονος Αθανάσιος κερδίζει την εκτίμηση και την αγάπη του λαού του Θεού. Κλήρος και λαός τον σέβεται και τον εκτιμά.

Εκτός της ορθοδόξου διδασκαλίας του, ο Αθανάσιος είχε την αληθινή ορθόδοξο ζωή. Είχε αγιότητα βίου. Δεν φάνηκε σκληρός απέναντι του Αρείου. Αυστηρός υπήρξε απέναντι στη διδασκαλία του Αιρεσιάρχη. Τον επόμενο χρόνο, τον Φεβρουάριο του 326, ο Πατριάρχης Αλέξανδρος αρρωστά. Είναι και ηλικιωμένος. Κατάλαβε ότι θα φύγει από τον κόσμο αυτό. Ο Αθανάσιος απομακρύνεται από τον Πατριάρχη. Δεν θέλει να ανακατευθεί στη διαδοχή. Μα ο πατριάρχης καταλαβαίνει γιατί έφυγε ο Αθανάσιος και του διαμηνύει: «Αθανάσιε νομίζεις ότι θα ξεφύγεις από του να γίνεις Πατριάρχης. Όμως δεν θα μπορέσεις».

Ο Πατριάρχης πέθανε στα τέλη του μηνός. Και ζητάνε τώρα πατριάρχη. Οι επίσκοποι συνέρχονται, συσκέπτονται και συζητούν. Μα δεν καταλήγουν σε απόφαση. Η απόφαση όμως του λαού είναι εκπεφρασμένη. Μόνος υποψήφιος, μόνος εκλεγμένος είναι ο Αθανάσιος. Με χίλιες δυό εκδηλώσεις εκφράζει ο λαός την αγάπη του και την απόφαση του για τον Αθανάσιο. Αυτός να γίνει πατριάρχης.

Έτσι και γίνεται. Χειροτονείται πατριάρχης. Λέγει δια την εκλογή του Αθανασίου ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος: «ούτω μεν και δια ταύτα ψηφώ του λαού παντός ου κατά τον ύστερον νικήσαντα πονηρόν τύπον ουδέ φονικώς τε και τυραννικώς, άλλ' άποστολικώς τε και πνευματικώς επί τον Μάρκου θρόνον ανάγεται». (Έτσι λοιπόν και δι' όλα αυτά, με ψήφον όλου του λαού, όχι κατά τον μετέπειτα πονηρόν τρόπον, ούτε με φόνους και τυρρανικόν τρόπον, αλλά με αποστολικόν και πνευματικόν τρόπον αναβιβάζεται στον θρόνον του Αγ. Μάρκου). Β.Ε.Π.Ε.Σ. τόμος 59 σελ. 151).

ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΠΕΡΙΣΣΗ, ΜΕ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΑΦΘΑΣΤΗ

Τώρα γίνεται πιο αυστηρός στη πνευματικήν ζωήν του, στα όσα αφορούν τον ίδιον. Τώρα γίνεται περισσότερο χειροπιαστή η αγάπη του για το ποίμνιό του και πιο πυρακτωμένη για τον Θεόν. Όλους τους αγκαλιάζει, όλους τους εξυπηρετεί. Και όλοι μαζί προχωρούνε στην κατά Χριστόν ζωή, στα χριστιανικά βιώματα. Αγωνίζεται, ακόμη πιο πολύ τώρα, για την Ορθοδοξία. Και γίνεται για όλους θυσία, ολοκαύτωμα για το Θεό και για τα πνευματικά παιδιά του. Είναι ο βοηθός, ο υπερασπιστής, ο προστάτης και ο καθοδηγητής.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΤΟΥ - ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Μα είναι και ο σατανάς, ο φθονερός κακούργος, που τώρα με την ήττα του αγρίεψε ακόμη πιο πολύ. Βρυχάται πιο δυνατά και απαίσια, επιτίθεται με μεγαλύτερο πάθος και ορμή κατά του Αθανασίου που είναι ο πρωταίτιος της ήττας και της καταισχύνης του. Που επεκράτησε η Ορθοδοξία και όχι ο Άρειος.

Και αρχίζουν οι συκοφαντίες για τον Αθανάσιο. Προσέ­ξατε παρακαλώ, και αληθινά θα φρίξετε για τη μανία και για τα ψεύδη του σατανά και των οπαδών του αιρετικών.

Είπαμε ότι ο Ευσέβιος Νικομήδειας ήτανε φίλος του Αρείου και εχθρός του Αθανασίου. Ακόμη φίλος του αυτοκράτορα. Ετοίμασαν λοιπόν τις κατηγορίες τους κατά του Αθανασίου.

Τον κατηγόρησαν ότι «ανάξια και παράνομα», κατέλαβε το θρόνο του Πατριάρχη, ότι δήθεν φορολογεί τους κληρικούς, ότι είναι εχθρός του βασιλέως, ότι είναι φιλοχρήματος και ά­δικος. (Αρχιμ. Χαρ. Βασιλόπουλου, Βίοι Αγίων, ο Μέγας Αθα­νάσιος, Αθήναι 1988, σελ. 22).

Βρήκανε όργανα για να μεταφέρουν και να διαδόσουν τις κατηγορίες από την Αλεξάνδρεια. Μάλιστα τους τις δώσανε γραπτές.

Τις πήρε κάποιος ψευδοϊερέας που ονομαζόταν Ισχύρας. Είπα ψευδοϊερέας γιατί στην πραγματικότητα δεν χειροτονήθηκε από κανένα επίσκοπο. Αυτοχειροτονήθηκε. Παρουσιάσθηκε σαν ιερέας. Πήγε λοιπόν ο Ισχύρας στη Νικομήδεια. Ο Αθανάσιος όμως έστειλε ένα δικό του ιερέα, τον Μακάριο, να πάει εκεί και να διαπίστωση αν χειροτονήθηκε πραγματικά ο Ισχύρας. Ο Μακάριος διεπίστωσε ότι, καθόλου δεν ήταν χειροτονημένος ο Ισχύρας.

Αυτός λοιπόν ο ψευδοϊερέας διέδωσε την συκοφαντία, κοντά στα άλλα, ότι ο Μακάριος, ο φίλος του Αθανασίου του άρπαξε την Θ. Κοινωνία, από το χέρι, την έρριψε κάτω στο πάτωμα και την ποδοπάτησε. Αυτές οι συκοφαντίες φθάσανε και στον Ευσέβειο. Και ο Ευσέβειος τις μετέφερε στον Αυτοκράτορα. Και ζήτησε μάλιστα την απομάκρυνση του Πατριάρχη από τον θρόνο του.

Ο Αυτοκράτορας, μία μέρα τυχαία, συνάντησε τον Πατριάρχη που και αυτός είχε έλθει εδώ για να πάρει μέρος σε μια σύνοδο και να ακούσει και τις συκοφαντίες πού εξετοξεύοντο εναντίον του. Ο Πατριάρχης είπε στον Αυτοκράτορα, ότι όλες οι κατηγορίες είναι ψεύτικες και του εξήγησε και ποιος ήταν ο Ισχύρας. Ο Αυτοκράτορας κατάλαβε και έστειλε πίσω τον Αθανάσιο στην Αλεξάνδρεια με συνοδευτική επιστολή του.

Στη σύνοδο πού έγινε ο Μακάριος μεταφέρθηκε σιδηροδέσμιος. Μα όμως ξεσκέπασε τον ψευδοϊερέα. Κανένας δεν απάντησε στο ερώτημα του Μακαρίου, ποιος χειροτόνησε τον Ισχύρα. Ο Μακάριος αθωώθηκε και ελευθερώθηκε.

Ο σατανάς όμως μπορεί να ησυχάσει; Όχι. Και οι οπαδοί του το ίδιο.

Νέα συκοφαντία χαλκεύεται κατά του Αθανασίου. Λέγουν τώρα οι συκοφαντίες και διαδίδουν, ότι ο Άγιος έκοψε το χέρι κάποιου Αρσενίου και με αυτό έκαμνε μάγια. Ο Αρσένιος ήταν ένας αναγνώστης, πού θέλησε να ανέβει στα εκκλησιαστικά αξιώματα.

Προηγούμενα όμως διέπραξε μια αισχρότητα και εξαφανίστηκε. Ήταν φυγόδικος. Οι του Αρείου νομίζοντες ότι δεν θα ξαναεμφανισθεί ο Αρσένιος εκμεταλλεύτηκαν την περίπτωση. Λοιπόν, κατηγόρησαν τον πατριάρχη Αθανάσιο και ζητούσαν και την καταδίκη του. Στο τέλος έφτιαξαν και μια θήκη και έβαλαν μέσα ένα χέρι και το παρουσίαζαν για να αποδείξουν την κατηγορία τους.

Έγινε πάλι σύγχυση. Η συκοφαντία έφθασε και στον Αυτοκράτορα. Και ο Αυτοκράτορας ανάθεσε στον αδελφό του Κήνσορα Δαλμάτιο να εξιχνιάσει την υπόθεση.

Εν τω μεταξύ συγκαλείται Σύνοδος στην Τύρο για να καταδικάσει τον Άγιο.

Ο Αθανάσιος έρχεται στην Τύρο. Και να εδώ τώρα είναι και ο Αρσένιος. Και ο Θεός βοηθός. Τα έμαθε ο Αρσένιος και δεν ήθελε να καταδικαστεί ένας αθώος. Για τούτο πηγαίνει στον Άγιο, το βράδυ, και του λέγει: «Το ξέρω πώς είμαι αμαρτωλός. Μα δεν θέλω να καταδικαστείς εσύ ο αθώος». Και ο Άγιος του είπε: «Μη φανερωθείς σε κανέναν. Μη μιλήσεις τίποτε. Να έλθεις αύριο, έξω από τη Σύνοδο, και όταν θα σου φωνάξω να μπεις μέσα».Έτσι και έγινε. Την άλλη μέρα άρχισαν οι κατήγοροι να μιλούν ατή Σύνοδο και να δείχνουν κιόλας το κομμένο χέρι του Αρσενίου. Ύστερα πήρε το λόγο ο Αθανάσιος. Τους ρώτησε: «Είστε βέβαιοι ότι έκοψα το χέρι του Αρσενίου;» «Βεβαιότατοι» απαντούν εκείνοι.

«Γνωρίζετε τον ίδιον;» τους ρωτά. «Ναι -του λένε με μία φωνή- τον γνωρίζουμε καλά». «Και το χέρι στη θήκη είναι σίγουρα του Αρσενίου;» «Ναι, βεβαιότατα» του απαντούν.

Τότε ο Πατριάρχης κάλεσε μέσα τον Αρσένιο. Αυτός ήλθε. Και ρωτά ο Άγιος: «Αυτός είναι ο Αρσένιος;» «Ναι» του λέγουν. Και λέγει ο Πατριάρχης στον Αρσένιο: «Πόσα χέρια έχεις;» «Δύο» απαντά εκείνος. «Για δείξε μας τα» του λέγει ο Άγιος. Και αυτός τα δείχνει. Και ρωτάει ο αρχιερέας του Θεού: «Δύο χέρια έχει ο Αρσένιος, όχι τρία. Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο με δύο χέρια. Πως εσείς θέλετε τον Αρσένιο με τρία χέρια;» Και καταντροπιάστηκαν όλοι οι εχθροί του Αγίου. Οι αιρετικοί, οι απόστολοι του σατανά. Έτσι ρεζιλεύονται οι εναντίον του Θεού.

Μα παρά την ήττα του και πάλι, δεν κάθεται ήσυχος ο Σατανάς. Εφευρίσκει νέες συκοφαντίες. Άνθρωποί του αιρετικοί κατηγορούν τώρα τον Άγιο ότι διέφθειρε μια γυναίκα. Βρήκαν και πλήρωσαν μια κολασμένη και την έφεραν στη Σύνοδο για να μαρτυρήσει κατά του Πατριάρχη. Κρατά και το μωρό στο χέρι. Μα υπάρχει Θεός.

Ο Άγιος Αθανάσιος έρχεται στη Σύνοδο και με κάποιο γνωστό του ιερέα που ήταν και φίλος του.

Λεγόταν Τιμόθεος ο ιερέας αυτός. Είχε παρουσιαστικό ιεράρχη.

Λοιπόν μπήκε μέσα πρώτος ο Τιμόθεος και εκείνη τη στιγμή φωτισμένος απ' το Θεό ρώτησε τη γυναίκα: «Εγώ αμάρτησα μαζί σου;» Και αυτή απάντησε: «Ναι, εσύ είσαι που με κατέστρεψες». Και απευθυνόμενη προς τους άλλους φώναζε ακόμα πιο δυνατά. Τούτος, άγιοι αρχιερείς είναι ο βρωμερός Αθανάσιος, που διέπραξε μαζί μου την αμαρτία. Δεν είναι άξιος να είναι αρχιερέας.

Ο Θεός και πάλι νίκησε. Προστάτεψε το δικό του, τον εκλεκτό του, το παιδί του, τον Αθανάσιο. Ο Θεός και πάλι ντρόπιασε τους αιρετικούς. Μα είναι δυνατόν όταν ένας πάρει τον κατήφορο να σταματήσει; Όχι. Έτσι και οι αιρετικοί. Θέλουν να παρασύρουν και άλλους στο βάραθρό τους. Νέα λοιπόν κατηγορία κατά του Αθανασίου. Ότι σχεδίαζε να εμποδίσει την αποστολή σιταριού από την Αλεξάνδρεια στην Κωνσταντινούπολη. Ο αυτοκράτορας πείσθηκε από τον ραδιούργο Ευσέβειο Νικομήδειας και εξώρισε τον Άγιο στην Γαλλία το 336. Μετά από τον θάνατο του Μ. Κωνσταντίνου, την 21η Μαΐου 337, επανήλθε ο άγιος στην έδρα του. Η επάνοδός του ήταν θριαμβευτική. Κλήρος και λαός τον υποδέχθηκαν με παραλληρήματα ενθουσιασμού και αγάπης.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ

Εν τω μεταξύ, σημειώσατε, ότι ο Άρειος, όπως είπαμε, βρίσκεται στην Παλαιστίνη κοντά στους υποστηρικτές του και ιδιαίτερα υποστηρικτής του αναφέραμε, είναι ο Ευσέβειος Νικομήδειας. Επίσης, ο Νικομήδειας, συνδέετο με τον αυτοκράτορα Μ. Κωνσταντίνο.

Ενώ λοιπόν ο Άγιος ευρίσκετο στην εξορία, ο Νικομήδειας ενήργησε και ύστερα από υποκριτική ομολογία του Αρείου προς τον Αυτοκράτορα, κατόρθωσε να πάρει συγχώρεση και άδεια να λειτουργήσει σε Ορθόδοξο Ναό και με ορθόδοξο ιερέα.

Πολύ στενοχωρήθηκε ο τότε Πατριάρχης της Κωνσταντινουπόλεως και προσευχήθηκε στο Θεό. Και ο Θεός επενέβη. Ο Άρειος το πρωί της Κυριακής που επρόκειτο να λειτουργήσει, που πήγε για σωματικήν του ανάγκη, υπέστη αιμορραγία και πέθανε. Ο Θεός δεν επέτρεψε στον αιρεσιάρχη να λειτουργήσει. Να βεβηλώσει την Θ. Λειτουργεια.

Λίγος καιρός όμως πέρασε και να, νέες ραδιουργίες από τους εχθρούς τού Πατριάρχη. Οι περί τον Ευσέβειο τον κατηγορούν ότι παίρνει χρήματα από το κρατικό συτάρι. Αντί να το διανέμει δωρεάν, το πουλάει, στη Λιβύη και στην Αίγυπτο. Ότι γίνεται αιτία πολλών συμπλοκών και φόνων και εξορίας κληρικών.

Ο αυτοκράτωρας τώρα Κωνσταντίνος, δυστυχώς πιστεύει και εξορίζει τον Άγιο. Ακόμα συγκροτεί σύνοδο, με συγκατάθεση του Κώνσταντος, στην Αντιόχεια και καταδικάζει τον Άγιο. Στο θρόνο του βάζουνε τον ημιαρειανό Ευσέβιο Εμισηνό. Αυτός όμως δεν αποδέχεται και εκλέγεται άλλος. Ο Καπαδόκης Γρηγόριος. Όταν όμως αυτός έφτασε στην Αλεξάνδρεια, ο λαός τον περιφρόνησε. Αυτός οργίζεται και διατάζει να μαστιγωθούν νεαρές παρθένες και ευσεβείς άνθρωποι.

Ο έπαρχος Φιλάγριος παρακινεί τους ειδωλολάτρες και τους Ιουδαίους κατά των Χριστιανών. Και αυτοί καταδικάζουν και φονεύουν τους Χριστιανούς. Πάσχα του 340 και οι Χριστιανοί το γιορτάζουν με αιματηρές σκηνές. Εξωρίζεται και πάλι ο Πατριάρχης. Και μεταβαίνει στη Ρώμη. Επίσκοπος εδώ ήταν τότε ο Ιούλιος. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι τότε η Εκκλησία της Ρώμης ήταν ενωμένη με την όλη άλλη Εκκλησία. Δεν υπήρχε ακόμα το σχίσμα. Είχε τότε η Ρώμη τιμητικό προβάδισμα γιατί ήταν η πρωτεύουσα του Ρωμαϊκού κράτους. Ύστερα, τότε δεν υπήρχε το πρωτείο, το αλάθητο, το Φιλιόκβε και οι άλλες αξιώσεις του πάπα. Οι πάπες ήταν όπως όλοι οι άλλοι ορθόδοξοι ιεράρχες. 

Δέχθηκαν λοιπόν τον Αθανάσιο με φιλοφρονήσεις ουκ ολίγες. Ο πάπας Ιούλιος συνεκάλεσε σύνοδο το 341 και ανεγνώρισε τον Αθανάσιο, ως τον κανονικό επίσκοπο της Αλεξανδρείας. Τον κήρυξε αθώο από όλες τις κατηγορίες. Ο εξόριστος Πατριάρχης έφερε στη Ρώμη τις ιδέες του μοναχισμού και ιδρύθηκαν τότε τα πρώτα μοναστήρια κατά το ανατολικό πρότυπο.

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ 

Την εποχή αυτή και ο Μ. Αντώνιος μπαίνει στον αγώνα για την Ορθοδοξία. Αφήνει τα ασκηταριά του και κατεβαίνει στην Αλεξάνδρεια.  

Γράφει και ελέγχει τον ασεβή Βαλάκιο. Του γράφει μάλιστα ότι αν δεν αλλάξει θα τον βρει η οργή του Θεού, πράγμα που γίνεται. Ο Βαλάκιος σαν διάβασε το γράμμα οργίστηκε και το πέταξε στη γη, ύστερα το ποδοπάτησε και το έφτυσε. Όμως έπαθε όπως του προφήτευσε ο άγιος Αντώνιος. Μια μέρα ενώ προχωρούσαν έφιπποι, αυτός και ο Νεκτάριος, έξω από την Αλεξάνδρεια, το άλογο του Νεκταρίου άρπαξε τον Βαλάκιο, τον έριξε κάτω από το άλογο του, τον ποδοπάτησε και τον δάγκωνε. Αιμόφυρτο τον έφεραν στην Αλεξάνδρεια και μετά από τρεις μέρες πέθανε. Το 343 ο Κωνστάντιος πιεζόμενος από τον αδελφό του Κώνστα, συνεκάλεσε σύνοδο στη Σαρδική της Υλλυρίας, (την σημερινή Σόφια). Στη σύνοδο αυτή νίκησε ο Αθανάσιος. Τον κήρυξε αθώο και κανονικό επίσκοπο της Αλεξάνδρειας. Το 346 γυρίζει στην Αλεξάνδρεια. Η υποδοχή που του γίνεται είναι μεγαλειώδης, θριαμβευτική. Τον δέχεται ο λαός του. Ένα πλήθος έξαλλο έκλαιγε και πανηγύριζε. Η Αλεξάνδρεια ξαναβρήκε τον πνευματικό της πατέρα. Όμως και πάλι για λίγο καιρό κράτησε η γαλήνη. Ο Κωνστάντιος, το 350, όταν έγινε μονοκράτορας και αφού πείστηκε από νέες κατηγορίες από φίλους του Αρείου κατά του Πατριάρχη, καταδικάζει τον πρόμαχο της Ορθοδοξίας. Και με δύο συνόδους στην Αρελάτη, το 353 και στα Μεδιόλανα το 355, καταδικάζουν τον Αθανάσιο. Και το βράδυ της 9ης Φεβρουαρίου, ενώ τελείωνε αγρυπνία με πλήθος πιστών, ο στρατηλάρχης Συριανός με 5000 στρατιώτες, τους επετέθηκε. Τον παρακαλούσαν να φύγει, μα εκείνος έμεινε μαζί τους. Και μάλιστα στο σπίτι της Αγίας Συγκλητικής. Τον οδήγησαν ύστερα στην έρημο, στα ασκητήρια των μοναχών. Εκεί όταν έφτασε του έκαναν μεγάλη υποδοχή. Μα και οι ασκητές διαπίστωσαν ότι ο άγιος τους ξεπερνούσε στην αρετή και ωφελήθηκαν. 

Ο ΑΣΕΒΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΣ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ 

Πολεμώντας τον Ιουλιανό τον Παραβάτη, πέθανε το Νοέμβριο τού 361. Ο Ιουλιανός κατ' αρχήν για να φανεί αρεστός στους Χριστιανούς και να στερεώσει το θρόνο του ελευθερώνει όλους τους εξόριστους. Ελευθερώνεται και ο Άγιος. Γυρίζει ξανά στο μαρτυρικό του ποίμνιο. Μα ο Ιουλιανός σαν θέλησε να επιβάλει ξανά την ειδωλολατρία, κηρύσει διωγμό κατά των Χριστιανών. Πρώτος παίρνει διάταγμα εξορίας ο άγιος Αθανάσιος. Η διαταγή στην πραγματικότητα έλεγε για τον θάνατο του Ιεράρχου. Τον έβαλαν σε ένα πλοιάριο και τον πήραν για να τον εκτελέσουν. Βέβαια, δεν είπαν την αλήθεια στον Πατριάρχη, μα και πάλι επεμβαίνει ο Θεός. 

Ενώ προχωρούσε το πλοιάριο για την έρημο τής Θηβαΐδος, μόνο του άλλαξε πορεία και γύρισε προς τα πίσω. Οι στρατιώτες που θα τον φόνευαν, ήταν σε άλλο καραβάκι και κόψαν πίσω, μακριά. Σαν συναντήθηκαν τώρα τα πλοιάρια με τον άγιο, δεν τον κατάλαβαν και τους ρώτησαν αν είδαν κανένα πλοιάριο να πηγαίνει μπροστά τους. Και αυτοί τους απάντησαν ότι το πλοιάριο είναι μπροστά τους και προχώρησαν οι στρατιώτες για να το βρουν. Έτσι όμως, κατ' οικονομία Θεού, γλίτωσε ο Άγιος και οι μετ' αυτού. Στο τέλος ήρθαν στην Θηβαΐδα στους μοναχούς. Και αντί να τον παρηγορήσουν, τους παρηγόρησε όλους ο Πατριάρχης. Τους έλεγε: «Μη στενοχωρήσθε, νεφύδριον εστί και θάττον παρελεύσεται». (Συννεφάκι είναι και γρήγορα θα προσπεράσει). Και πέρασε. Στις 26 Ιουνίου 363 Ιουλιανός σκοτώθηκε και μάλιστα λένε ότι, την ώρα πού ξεψυχούσε φώναξε: «Νενίκηκάς με Γαλιλαίε».

Τον Ιουλιανό διαδέχεται ο Ιωβιανός. Ο στρατός τον διάλεξε για αυτοκράτορα. Και ο Αθανάσιος ξαναγυρίζει στην Αλεξάνδρεια. Δεν παρουσιάστηκε όμως. Και δεν έζησε και πολύ ο Ιωβιανός. Πέθανε ξαφνικά στην Γαλατία. Τον διαδέχθηκε ο Ουλεντιανός. Αυτός κυβέρνησε την Δύση και ο αδελφός του Ουάλης την Ανατολή. Και τούτος τάραξε την εκκλησία. Υποστήριζε τους αιρετικούς. Βγάζει διαταγή και εξορίζονται όλοι οι κληρικοί που εξόρισε ο Κωνστάντιος. Το 365 ο έπαρχος με στρατιώτες έρχονται να συλλάβουν τον Πατριάρχη. Οι ορθόδοξοι φυλάνε τον πνευματικό τους σαν πατέρα τους. Και τον φυγαδεύουν κρυφά. Κλείνεται τώρα και μένει για ένα χρονικό διάστημα στο νεκροταφείο, μέσα στον τάφο του πατέρα του. Ο λαός στασιάζει και τον αναζητά. Και ο Ουάλης φοβάται και τους ελευθερώνει. Και ο Πατριάρχης και πάλι ανάμεσα στο ποίμνιο του, την 1η Φεβρουαρίου 366. Τώρα εργάζεται ειρηνικά μέχρι τον θάνατό του στις 21 Μαΐου 373.

Έγραψε και πολλά σπουδαία συγγράμματα ο Μ. Αθανάσιος. Και δογματικά και διδακτικά.

Έγραψε επίσης και τον βίο του αγίου Αντωνίου.

Τα όσα γράφουμε, νομίζω αγαπητοί μου, αποδεικνύουν του λόγου την αλήθεια. Ότι ο άγιος Αθανάσιος, ο Μέγας υπήρξε «ο ηρωικότερος των αγίων και αγιότερος των ηρώων».

Και πρέπει να ξέρετε ότι τέτοιοι ήρωες χρειάζονται, ιδιαίτερα στις μέρες μας, για να σωθούμε. Ελάτε λοιπόν να του μοιάσουμε για να γλιτώσουμε. Ακούστε τα προμηνύματα. Ας συνετισθούμε. 

πηγὴ: ΕΚΔΟΣΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ "Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ"

Τὸ ἁγίασμα τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου στὸ Ἁγίασμα τοῦ δήμου Τσοτυλίου

Ξεχωριστή θέση στὰ δεδομένα καὶ ἀξιοποιήσιμα στοιχεῖα θρησκευτικοῦ τουρισμοῦ καὶ μὲ δυνατότητες καὶ προοπτικές ἀνάπτυξης σὲ πολλαπλά ἐπίπεδα παρουσιάζει τὸ ἁγίασμα τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου στὸ Ἁγίασμα τοῦ δήμου Τσοτυλίου, ἕδρα τοῦ ὁμώνυμου δημοτικοῦ διαμερίσματος, ποὺ ὀφείλει τὸ ὄνομά του στὸ γεγονός αὐτό, τὴν ὕπαρξι τοῦ ἁγιάσματος τοῦ Ἁγίου σ᾿ αυτό τὸ χῶρο. 

Δὲν ὑπάρχουν συγκεκριμένες γραπτές πληροφορίες γιὰ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο προέκυψε τὸ ἁγίασμα τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου στὸ συγκεκριμένο χῶρο. 

Λαμβάνοντας ὑπ᾿ ὄψιν τὴν παράδοσι σχετικὰ μὲ τὸ αγίασμα τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ στὴν Ἱερὰ Μονὴ Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, Δρυοβούνου, κατὰ τὴν ὁποία τὸ ἁγίασμά του ἀνέβλυσε μὲ τὴν προσευχὴ τοῦ Ἁγίου ὅταν πέρασε και στάθηκε στὸν τόπο ἐκεῖνο (μάλιστα ὅταν διεκόπη ἡ λειτουργία τῆς Ἱερᾶς αὐτῆς Μονῆς τὸ ἁγίασμα στέρεψε γιὰ νὰ ἀναβλύσῃ καὶ πάλι μὲ τὴν ἐπαναλειτουργία της), μποροῦμε μὲ βεβαιότητα νὰ εἰκάσωμε ὅτι τὸ ἁγίασμα τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου στὸ Ἁγίασμα Βοΐου, ποὺ ὀφείλει τὸ ὄνομά του στὴν ὕπαρξι αὐτοῦ τοῦ ἁγιάσματος, προέκυψε κατὰ τὸ πέρασμα τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου ἀπὸ τὴν περιοχή μας καὶ τὸ συγκεκριμένο τόπο στὸ ταξίδι του ἀπὸ τὴ Ρώμη πρὸς τὴ Σαρδικὴ (σημερινὴ Σόφια τῆς Βουλγαρίας) προκειμένου νὰ λάβῃ μέρος στὴν ὀμώνυμη σύνοδο*, στὸν ἀγῶνα του κατὰ τοῦ Ἀρειανισμοῦ. Ἡ αἴγλη μὲ τὴν ὁποία τὸ περιβάλλει ὁ λαὸς πρέπει μάλλον νὰ μᾶς ὁδηγήσῃ στὸ συμπέρασμα ὅτι εἶναι τὸ παλαιότερο καὶ ὡς ἐκ τούτου ἡ ὑπόθεσίς μας μάλλον εἶναι ὀρθή. 

Σύμφωνα μὲ τὴν ζῶσα ἔτι παράδοσι, ἀνηγέρθη κατὰ τοὺς νεωτέρους χρόνους σὲ αὐτὸν τὸν χῶρο μικρὸς τὸ μὲγεθος Ἱερὸς Ναὸς τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, ἀπὸ τὸν Ἀθανάσιο Ἀραϊὰ, κατόπιν ὁράματος, καθ’ ὅ τοῦ ὑπεδείχθη τὸ σημεῖο ὅπου καὶ βρῆκε τὴν ἱερὴ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου καὶ τὴν πηγὴ τοῦ Ἁγιάσματος. 

Ἐκεῖνος ὁ μικρὸς Ἱερὸς Ναὸς ὑπῆρχε μέχρι τῆς κατὰ τὸ ἔτος 1914 ἀνεγέρσεως τοῦ παρόντος μετὰ τοῦ παρακειμένου ξενῶνος καὶ τοῦ (παλαιοῦ) κτίσματος τοῦ Ἁγιάσματος, διὰ χρημάτων τὰ ὁποῖα προῆλθον ἀπὸ τὴν ἐκποίησι τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει ξενῶνος, δωρεᾶς τοῦ ἀδελφάτου τῶν ἐκεὶ παρεπιδημούντων κατοίκων τοῦ χωριοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπωλήθη ἀπὸ τὴν τότε ἐκκλησιαστικὴ ἐπιτροπὴ πρὶν κατασχεθῇ ἀπὸ τὸ καθεστὼς τῶν Νεοτούρκων. 

Τὸ Ἁγίασμα (Ἁγιονέρι) πηγάζει ἀπὸ ὁρισμένο σημεῖο τοῦ ἐσωτερικοῦ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καὶ ὁδηγεῖται διὰ συγκεκριμένου ἀγωγοῦ στὸν παρακείμενο ναΐσκο ἐκ τοῦ ὁποίου καὶ τὸ ἀποκομίζουν οἱ πιστοὶ. 

Ὑπάρχουν ἁγιονέρια ὡς τοπωνύμια, ὀνόματα χωριῶν καὶ κωμοπόλεων τῆς πατρίδος μας. Ὑπάρχουν ἁγιονέρια μὲ τὴν ἔννοια τῶν ἱερῶν, ἁγιασμένων ὑδάτων ποὺ μὲ τὴν ὕπαρξί τους χαρακτηρίζουν τὸν συγκεκριμένο κατὰ περίπτωση τόπο καὶ τὸν καθιστοῦν κέντρο λατρείας, ἐπίκεντρο θρησκευτικῆς ἔκφρασης τοῦ λαοῦ. 

Τὸ ἁγιονέρι σ᾿ ἕνα τόπο τὸν χαρακτηρίζει καὶ τὸν καθιστᾶ σημαντικὸ στὴ συνείδηση τῶν κατοίκων καὶ τῶν γύρω περιοχῶν.Αὐτὸ συμβαίνει ἐξ αἰτίας τῆς βαθειᾶς πίστης τοῦ λαοῦ στὴ δυνατότητα τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ νὰ ἐνεργοῦν, μὲ τὴ δύναμή Του, μέσα ἀπὸ τὰ διάφορα ὑλικὰ σώματα, ποὺ εἶναι φορεῖς θείας ἐνεργείας καὶ δυνάμεως.

Τὸ ἁγιονέρι λέγεται καὶ ἁγίασμα, ἀπὸ τὴ λέξη ἁγιασμὸς.

Πιὸ πολὺ βέβαια ἡ λέξη αὐτὴ ἴσως ταιριάζει στὴν πηγὴ, ἀλλὰ τελικὰ ὅπως καὶ νὰ τὸ ἐννοήσῃ κανεὶς, ἁγιονέρι, ἥ ἁγίασμα, ἐννοεῖ τὸ, εὐθὶς ἀπὸ τὴν πηγή του, ἁγιασμένο νερὸ, ποὺ δὲ χρειάζεται τὴν ἰδιαίτερη εὐλογία ἱερέα, γιὰ νὰ ἀποκτήσῃ αὐτὴ τὴν ἰδιότητα, δηλαδὴ εἶναι ἱερὸ καὶ ἅγιο καὶ μὲ τὴ χρήση του ἔχει τὰ ἴδια ἀποτελέσματα μὲ τὸν ἁγιασμὸ, ἤ ἀκόμη μεγαλύτερα καθὼς ἔχει τὴν εὐλογία τοῦ ἀγίου κατόπιν τῆς ἐμφανείας του. Πρόκειται δηλαδὴ γιὰ ἀποτέλεσμα Θεοφάνειας ἤ Ἁγιοφάνειας, ποὺ οἱ ἐνέργειές του ἔχουν ἐφαρμογὴ ἀνεξάρτητη ἀπὸ τὸ χρόνο καὶ ἐξαρτᾶται μονάχα ἀπὸ τὴν πίστη τοῦ ἀνθρώπου. 

Σὲ σχέση μάλιστα μὲ ἄλλους τόπους καὶ χώρους τῆς Ἐκκλησίας ὅπου, εἴτε δὲν ἐπιτρέπεται, εἴτε ἀποφεύγεται ὡς βέβηλη ἡ παρουσία ἐτεροδόξων ἤ καὶ ἐτεροθρήσκων ἀνθρώπων, στὸ ἁγιονέρι προστρέχουν ἀθρόα οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν ἀνάγκη καὶ αἰσθάνονται καὶ πιστεύουν ὅτι ὁ συγκεκριμένος Ἅγιος, μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ, θὰ λύσῃ τὸ πρόβλημα, ἰδιαίτερα τῆς ὑγείας τους, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴ θρησκεία τους. 

Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν ἔχουν συγκεκριμένη φανατικὴ θρησκευτικὴ τοποθέτηση, εἶναι καλοπροαίρετοι καὶ πιστεύουν στὴν ἁγιότητα τῶν συγκεκριμένων Ἁγίων προσώπων καὶ ὅτι ἡ Χάρι τοῦ Θεοῦ ἐνεργεῖ μέσα ἀπὸ αὐτοὺς καὶ τὰ ἁγιάσματά τους. 

Ἔτσι ὅταν μελετήσουμε τὰ ἁγιονέρια καὶ ἁγιάσματα τῆς πατρίδας μας, ὅταν καταγράψουμε τὶς διηγήσεις τῶν πατέρων μας, θὰ κατανοήσουμε πὼς στὰ ἁγιάσματα τοῦ τόπου μας προστρέχουν ἐμπερίστατοι συνάνθρωποί μας ποὺ ἔχουν ἐξαντλήσει κάθε ἀνθρώπινη ἐλπίδα, ἔχουν ἀπογοητευθεῖ ἀπὸ τὴ δύναμη τῆς ἐπιστήμης καὶ πλέον ἐναπέθεσαν ὅλη τὴν ἐλπίδα τους στὸ Θεὸ καὶ μὲ δάκρυα στὰ μάτια τους, καταφεύγουν στοὺς ἁγίους Του, ζητῶντας τὴ μεσιτεία καὶ πρεσβεία τους.

Στὸ βιβλίο της «ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΑ ΑΓΙΑΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ» (Εκδόσεις Μύρτος Αθήνα 2005) στὴ σελίδα 88 καὶ στὸ λῆμμα « ΚΟΖΑΝΗ Το «Αγίασμα» Αγίου Αθανασίου στην Κοζάνη» ἡ Σοφία Σουλὴ γράφει: «Σε μια μαγευτική τοποθεσία έξω από το χωριό συναντάμε τον ναό του Αγίου Αθανασίου από τα θεμέλια του οποίου αναβλύζει ιαματικό νερό με σπάνιες θαυματουργές ιδιότητες, από το οποίο πήρε το όνομά του το χωριό. Οι γεροντότεροι λένε ότι η πηγή του αγιάσματος είναι παλιότερη κι από τον ναό και από τον οικισμό ακόμα. Στις 2 Μαΐου γίνεται μεγάλη θρησκευτική γιορτή και οι πιστοί συρρέουν με κατάνυξη από τα κοντινά χωριά και από άλλα μέρη της Κοζάνης. Αλλά και όλο το χρόνο προσκυνητές πηγαίνουν για να προσευχηθούν και να πάρουν το αγιασμένο νερό που έδωσε το όνομά του στο χωριό». 
Τὸ πανηγῦρι τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ στὶς 2 Μαΐου κάθε χρόνο εἶναι ξεχωριστὸ γιὰ τὸ λόγο ὅτι προσέρχονται στὴ χάρι τοῦ Ἁγίου προσκυνητὲς ἀπὸ κάθε γωνιὰ τῆς εὑρυτέρας περιοχῆς μέχρι τὶς ἐσχατιὲς τῆς Δυτικῆς Μακεδονίας. Πλὴν ὅμως καὶ καθημερινὰ δὲν λείπουν οἱ εὐσεβεῖς ἐκεῖνοι χριστιανοὶ πού ἔρχονται ἀπ’ ὅλα τὰ σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα, νὰ ἀνάψουν τὸ κερί τους μπροστὰ στὴν εἰκόνα του, νἀ ἀφήσουν τὸ λαδάκι προσφορὰ στὴ χάρι του καὶ νὰ πάρουν τὸ ἁγίασμά του, εὐλογία γιὰ τὴν οἰκογένειά τους. 
Πλῆθος εἶναι οἱ μαρτυρίες θαυματουργικῶν ἐπεμβάσεων καὶ θεραπειῶν καὶ πολὺ ζωντανὲς οἱ μνῆμες τῶν παλαιοτέρων ποὺ ἔχουν δημιουργήσει τὴν παράδοσι τῆς «Λατόριστας», ὅπως εἶναι καὶ τὸ παλαιὸ ὄνομα τοῦ οἰκισμοῦ, στὶς συνειδήσεις τους.  

Ἱερεύς Σπυρίδων. Ε. Ἀθανασιάδης, ἐφημέριος τοῦ Ἁγιάσματος
 * Ἡ τοπική σύνοδος Σαρδικῆς συνεκλήθη στὴ Σαρδικὴ, τὴ σημερινὴ Σόφια τῆς Βουλγαρίας, τὸ ἔτος 343 καὶ ἐξέδωσε 21 κανόνες.